[]
Bu hayat nereye gidiyor ben nereye gidicem sorunsalım
Burda kimse kimseyi tanımıyor yani yüz yüze oturup konuşmuşluğumuz yok bu yandan burda özgürce derdimi anlatabiliyor olmak güzel. Hiçbir yakınıma sıkıntılarımı dertlerimi dile getirip anlatamıyorum. Anlatsam anlamıyorlar ya da kavga ediyoruz. Hep yabancılara dertlerimi dökmek beni daha çok rahatlatmıştır herşeyi olduğu gibi dökebiliyorum. Her neyse
Biliyorsunuz zaman geçip gidiyor tek durduramadığımız şeylerden bir tanesi aile yakınlarımızın yaşlanması onun yanında yeni doğan gelen ailemize katılan bebeler vs derken hayata bakıyorum zaman çok hızlı ilerliyor ama geçerken çok yavaş olduğunu hissediyorum özellikle sıkıntılı dönemlerde 1 ay geçmesi 5 seneye bedel oluyor.
Bu yolda ilerlerken hayatıma giren çıkan insanları ihtimalleri düşünüyorum bir yandan geçmişte yaşarken gelecek hakkında kaygılarla hayatıma devam ediyorum. Eskiden baktığımda hayatımızda ne güzel günler geçirmişiz derken şimdi güzel geçirdiğim o anılardaki insanların birer birer düşman olduklarını görüyorum.
Yaptığım hiçbirşey bana artık keyif vermemeye başladı. Ailemle geçirdiğim günler veya akrabaların geldiği zaman ki o eski heyecan keyif yok herkes alacak verecek veya bir problem içinde hepsi kıyıda köşede bir hesap peşinde bilmiyorum çok garip geliyor böyle olması. Çalıştığım yerdeki insanların hasetliği veya dedikoduları ne bileyim bu kadar boktan olabilir mi diye düşünüyorum ama öyle maalesef ki bişeyler yaşam devam ediyor böyle ne yaptığımı nerde olduğumu kendimi unuttum resmen.
Sabah kalk işe git akşam dön aynı bu tarz muhabbetler dost arkadaş dediğin insan bulmak zor herşey gelip geçici böyle nereyee kadar gidicek bilmiyorum bunaldım ve tükendim açıkcası.
Ne uyku uyuyabiliyorum adam akıllı ne de doğru düzgün besleniyorum ot gibi yaşıyorum tatil günlerinde bile yatakta uyuya kalıyorum kalkıp bir duş almak diş fırçalamak bile çok zor geliyor ailenin hala bir beklentisi akrabaların ağzında salçayız. Günler aynı insanlar robot eller telefonda sosyal medya bataklığında beyinleri çürüdü.
Böyle nereye kadar gidecek bazen dayanamıyorum kendimi başka şeylere veriyorum gene de zevk alamıyorum nereye gidiyoruz ne olacak bu hayat bu sıradanlık hep aynı 40 senelik muhabbetler çok boktan be. Hayat bizi nereye götürüyor? Ne zaman huzur olacak bu durumlardan ne zaman kurtulucaz da kendi hayatımızın patronu oluruz.
Biliyorsunuz zaman geçip gidiyor tek durduramadığımız şeylerden bir tanesi aile yakınlarımızın yaşlanması onun yanında yeni doğan gelen ailemize katılan bebeler vs derken hayata bakıyorum zaman çok hızlı ilerliyor ama geçerken çok yavaş olduğunu hissediyorum özellikle sıkıntılı dönemlerde 1 ay geçmesi 5 seneye bedel oluyor.
Bu yolda ilerlerken hayatıma giren çıkan insanları ihtimalleri düşünüyorum bir yandan geçmişte yaşarken gelecek hakkında kaygılarla hayatıma devam ediyorum. Eskiden baktığımda hayatımızda ne güzel günler geçirmişiz derken şimdi güzel geçirdiğim o anılardaki insanların birer birer düşman olduklarını görüyorum.
Yaptığım hiçbirşey bana artık keyif vermemeye başladı. Ailemle geçirdiğim günler veya akrabaların geldiği zaman ki o eski heyecan keyif yok herkes alacak verecek veya bir problem içinde hepsi kıyıda köşede bir hesap peşinde bilmiyorum çok garip geliyor böyle olması. Çalıştığım yerdeki insanların hasetliği veya dedikoduları ne bileyim bu kadar boktan olabilir mi diye düşünüyorum ama öyle maalesef ki bişeyler yaşam devam ediyor böyle ne yaptığımı nerde olduğumu kendimi unuttum resmen.
Sabah kalk işe git akşam dön aynı bu tarz muhabbetler dost arkadaş dediğin insan bulmak zor herşey gelip geçici böyle nereyee kadar gidicek bilmiyorum bunaldım ve tükendim açıkcası.
Ne uyku uyuyabiliyorum adam akıllı ne de doğru düzgün besleniyorum ot gibi yaşıyorum tatil günlerinde bile yatakta uyuya kalıyorum kalkıp bir duş almak diş fırçalamak bile çok zor geliyor ailenin hala bir beklentisi akrabaların ağzında salçayız. Günler aynı insanlar robot eller telefonda sosyal medya bataklığında beyinleri çürüdü.
Böyle nereye kadar gidecek bazen dayanamıyorum kendimi başka şeylere veriyorum gene de zevk alamıyorum nereye gidiyoruz ne olacak bu hayat bu sıradanlık hep aynı 40 senelik muhabbetler çok boktan be. Hayat bizi nereye götürüyor? Ne zaman huzur olacak bu durumlardan ne zaman kurtulucaz da kendi hayatımızın patronu oluruz.
Benim gördüğüm kadarıyla birkaç şey söyleyebilirim. Öncelikle nereye gitmek istediğinizi biliyor musunuz? Eğer buna verecek cevabınız varsa işiniz biraz daha kolay. Bu istediğiniz şeyler için somut bir şeyler yapmalısınız. Yaptığınız şeylerin küçük ya da büyük olması önemli değil. Yapıyor olmanız önemli, bu size motivasyon sağlayacak.
Ne istediğinizi bilmiyorsanız öncelikle bunu netleştirmelisiniz. Belki gerçekte hiçbir şey de istemiyorsunuzdur? O halde hayatın bu halinin olağan ve beklenen durum olduğunu kabullenip tatsız gördüğünüz olaylara canınızı sıkmaktan vazgeçmelisiniz. Bu tür hisler büyük oranda beklentilerle ilgili inanın. Siz "bu olay böyle, yapacak bir şey yok" demedikçe her şey neden böyle diye kendinizi yer bitirirsiniz.
Bu iki senaryodan birini hayata geçirmediğiniz sürece etrafınızda olan biten her şey size batmaya devam edecek ve bu stresiniz verimli ve geliştirici bir sonuca da yol açmayacak, sadece olumsuz etkilerinin cefasını çekeceksiniz.
Hayat tarihin hiçbir evresinde değil mükemmel, iyi bile olmadı aslında. Dünya çocuklara ve gençlere aileleri tarafından yansıtıldığı gibi ya da edebiyat ve sinemada sunulduğu gibi adaletli veya haksızlığın ceza gördüğü bir yer değil. İnsanlar da birbirlerini öyle çok sevmiyorlar. İyi insanlar var ve az da değiller, ancak her şeyi karman çorman hale getiren kaotik insanlar da var ve bunlar da az değiller. Hayatta büyük oranda orman kanunları hala geçerli. Kendinizi bir tarafa yerleştirip diğer olan bitenleri normal kabul etmelisiniz. Olaylar kötü, yıkıcı, amaçsız, saçma olabilir ancak böyle olması gerekiyor. Dünya böyle bir yer. Bunları bir kenara bırakmalısınız. O zaman daha rahat hissedeceksinizdir. Siz kendi doğrularınıza göre yaşayın, diğerlerinin yaptığı şeyleri doğru, yanlış, iyi ve kötü buluyor olabilirsiniz ancak niye böyleler diye düşünmekten vazgeçmelisiniz.
Ne istediğinizi bilmiyorsanız öncelikle bunu netleştirmelisiniz. Belki gerçekte hiçbir şey de istemiyorsunuzdur? O halde hayatın bu halinin olağan ve beklenen durum olduğunu kabullenip tatsız gördüğünüz olaylara canınızı sıkmaktan vazgeçmelisiniz. Bu tür hisler büyük oranda beklentilerle ilgili inanın. Siz "bu olay böyle, yapacak bir şey yok" demedikçe her şey neden böyle diye kendinizi yer bitirirsiniz.
Bu iki senaryodan birini hayata geçirmediğiniz sürece etrafınızda olan biten her şey size batmaya devam edecek ve bu stresiniz verimli ve geliştirici bir sonuca da yol açmayacak, sadece olumsuz etkilerinin cefasını çekeceksiniz.
Hayat tarihin hiçbir evresinde değil mükemmel, iyi bile olmadı aslında. Dünya çocuklara ve gençlere aileleri tarafından yansıtıldığı gibi ya da edebiyat ve sinemada sunulduğu gibi adaletli veya haksızlığın ceza gördüğü bir yer değil. İnsanlar da birbirlerini öyle çok sevmiyorlar. İyi insanlar var ve az da değiller, ancak her şeyi karman çorman hale getiren kaotik insanlar da var ve bunlar da az değiller. Hayatta büyük oranda orman kanunları hala geçerli. Kendinizi bir tarafa yerleştirip diğer olan bitenleri normal kabul etmelisiniz. Olaylar kötü, yıkıcı, amaçsız, saçma olabilir ancak böyle olması gerekiyor. Dünya böyle bir yer. Bunları bir kenara bırakmalısınız. O zaman daha rahat hissedeceksinizdir. Siz kendi doğrularınıza göre yaşayın, diğerlerinin yaptığı şeyleri doğru, yanlış, iyi ve kötü buluyor olabilirsiniz ancak niye böyleler diye düşünmekten vazgeçmelisiniz.
- akhenaten
(19.08.24 08:30:06 ~ 08:32:56)
İs dunyasina hosgeldin. Senin gibi milyonlar var. Yalniz degilsin. Hedef koy yoluna devam et. Psikolog falan hikaye. Amacin olsun. Ulasilabilir. 5 yila toparlarsin
- halk (19.08.24 09:41:03)
Öncelikle akrabaymış, aileymiş, hele iş yerindeki insanlarmış bunları geçeceksiniz. Kendi değerinizi kendiniz belirliyorsunuz.
İkincisi, imkan varsa psikoterapi tavsiye ediyorum. Sihirli değnek beklemezseniz kısa vadede bile çok etkili oluyor.
Bu kitabı önermekten yorulmayacağım. Mutlaka okuyun, okutturun. a.co
Son olarak, eve kapanmamaya çalışın. İş-ev döngüsü çok yıpratıcı oluyor.
İkincisi, imkan varsa psikoterapi tavsiye ediyorum. Sihirli değnek beklemezseniz kısa vadede bile çok etkili oluyor.
Bu kitabı önermekten yorulmayacağım. Mutlaka okuyun, okutturun. a.co
Son olarak, eve kapanmamaya çalışın. İş-ev döngüsü çok yıpratıcı oluyor.
- auroraaurora (19.08.24 09:56:05)
1
