Ekşi Duyuru

zorunlu çevremdeki insanlarla hayata bakışımız tamamen farklı. zorunlu çevreden kastım tabii ki iş, yer vs vs.

kendi öz çevrem ise yıllar geçtikçe hayatın getirdikleri ile bir bir uzaklarda kaldı ya da bitti. yalnız kaldım.

entegre olamadığım bir hayat yaşıyorum. sonuç olarak da içedönükleşmeye hatta bazı konularda nihilistleşmeye başladım.

aslında asla böyle yetiştirilmedim fazla sosyal, aktif bir gençlik dönemim oldu.

büyüdük. sonra bir takım yanlış ya da zorunlu kararlar dolayısıyla yetişkin hayatım tamamen bir "sabır mücadelesi"ne döndü.

aslında pandemi döneminin de bir etkisi olduğu söylenebilir bu entegrasyon sorunu ve gitgide içedönükleşmeyi pekiştirdi.

ne zaman günlük olarak insanlarla konuşsam hep maske takınıyorum. çok klişe geliyor kulağa ben de sevmedim yazarken ama başka açıklauyacak bir ifade bulamadım.

artık millete kendimi anlatmaya ya da her önüme konulan durumla da mücadele etmeye de gücüm kalmadı. duyduğum ya da içine düştüğüm her konuda içimde hayretlerle karşılasam da uyum sağlamaya çalışıyorum. başarıyorum ama ben yıpranıyorum. içsel sorunlara yol açıyor.

kendimce bu yaşıma kadar da belli bir hayat görüşü edindim. hayata baktığım etik bir pencere var. bunların hiçbiri de çoğunluğun benimsediği şeyler değil. bilmiyorum belki de altkültür diyebileceğimiz daha birçok farklı konuda azınlık ya da marjinal kalabilecek noktalarda geziniyor beni ben yapanlar. niye böyle oldu bilmiyorum? çocukluğumdan beri hep bunun peşinden koştum belki de...ortalamayı kovalamak aslında daha rahat ettirecekti tabii ki. peki ne oldu? gayet ortalama olmak zorunda olan bir hayat içinde hapis kaldım. haliyle bir maske altında sabır ederek yalnız yaşıyorum. çünkü, tahmin edersiniz, çoğunluk çoğu zaman bu tahakkümü istemeden kuruyor.

kısa-orta vadede değiştirebileceğim bir hayatım yok. aslında artık genç yaşta da sayılmam uzun vadede de pek değiştirebileceğim bir şey yok.

tutunduğum bir iki umudum var. onlar da sanki çok kırılgan.

bazen başaramadığımı düşünüyorum. kendime iyi bir hayat yaratmayı başaramadım. sorun yok bu konuda aslında. insanın başarısızlığı kendi elinden olunca çok da isyan edemiyor. ama ne kadarı benim yüzümden ne kadarı dışsal aslında bu da başka bir husus. eh bi sağlığım vardı gerçi o da gidici.

buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim.

soru sormam lazım biliyorum benim gibi olanlarınız varsa ne yapıyorsunuz? ne yapacağız?