Ekşi Duyuru

Antidepresanlar kısa sürede geçici çözümler üretiyor. Uzun süreli kalıcı çözüm için terapi almak gerekiyor.

Prozac bende hiç dökülme yapmadı, fark etmedim. Söylediğiniz şeyi ancak sihirli değnek yapabilir. Depresif krizlerin şiddetini azaltan hızlı etkileyen ilaçlar da olabiliyor, kişiden kişiye değişiyor. Psikiyatristimin "seni hastaneye yatırmam gerekiyor" dediği seviyeden daha normal seviyeye gelmemi sağladı. Üstteki arkadaşın dediği gibi, ilaçla birlikte mutlaka destek gerekiyor ağır durumlarda. Sosyal destek ve uzman desteği.

Sosyal destekten kastınız nedir?

3-6 ay gibi sürede etkileri görülüyor. Depresif durumdan kurtuluyorsun ama altta yatan sebepler devam ettiği sürece tam istediğin sonucu alamıyorsun.

Bıraktıktan sonra yeniden başka başka sorunlar başlıyor.

Kısa vadede etkili ilaçlar var ama çabuk bağımlılık yapıyor. Bırakırken acı çekiyorsun ve önceki durumuna geri dönüyorsun.

Psikoterapi artı kendi çözümlerin kalıcı olur.

Var. Lustral vermişti. Suriye sınırında askerlik dönüşü kafayı yemiştim günlerce uyuyamadıgim olmuştu kabuslar vs de cabası artı işsizlik askerlik dönüşünde. 3-4 aya düzene girdi. Ama başka durumlarda ne etkisi olur bilemem.

Sosyal çevrenizin size destek olması.
Eşiniz, dostunuz, aileniz, güvendiğiniz birinin ya da birilerinin size inanması, duygusal olarak desteklemesi gerekiyor bence. Yaşadıklarınızın bir hastalık süreci olduğunu, zamanla geçeceğini birinin ara ara hatırlatması iyi gelebilir.

Depresif ataklarda zihnim olayları en kötü şekilde yorumluyordu. Psikiyatristim anlattığım şeylere farklı bakış açısı sundukça olumsuz düşünerek kendime zarar vermeye çalıştığımı gördüm.
İlaçlar kimyamızı düzenliyor ama iyileşmeye inanmak, çabalamak da gerekiyor. Gücümüzün bittiği yerde sosyal bir destek iyi geliyor.

2013'te intihar etmediysem sebebi antidepresandır. geçici çözüm olduğuna katılıyorum ama dipteki insanların özellikle de uzun süreli terapi için maddi imkanı yoksa "hap atması" (doktor kontrolünde elbette) bence süper başlangıç adımı.

ben gittiğimde gerçekten akıl hastası olmak üzereydim. doktora da aynen böyle söyledim. odam şu TLC programlarında görebileceğiniz türden, ağzına kadar çöplükle doluydu. bakkala, markete giderken bile inanılmaz anksiyete hissediyordum. bir kere hiç unutmam, markete çıkmışım, tişörtümde ufak bir leke gördüm... dünyam başıma yıkıldı. o kadar utandığımı hatırlamıyorum. ihtimal ki onu KİMSE görmedi bile. üstelik günlük kıyafetiyle mahallesindeki markete çıkmış biriyim, görse kim ne diyecek, ne olacak?

ama diyorum ya sosyal fobi, batırdığım ilişki sonrası hissettiğim eziklik vs. her şeyi rayından çıkarmıştı. iş online, okul yok, arkadaş yok, yapayalnız ve rezil haldeyim.

doktor bana ilk başta adını hatırlamadığım bi şey verdi. bir hafta sonra geri gidip "ben intihar etmek istiyorum!" dedim. öncesinde tüm manyaklığıma rağmen öyle bir niyetim yoktu. ben böyle deyince değiştirdi. selectra verdi.

selectra'yı bir sene kullandım. kafamdaki eksik tahtaların yavaş yavaş yerine çakıldığını hissettim adeta. normal insan gibi davranmaya başladım. libido düşüklüğü haricinde yan etki yaşamadım ki zaten cinsel hayatım filan yoktu, libidomun deniz seviyesine indiğini de antidepresanı bıraktıktan sonra fark edebildim.

bana o zaman majör depresyon demişti doktor. hayatımda bir şeyler ters gittiğinde yine kendini gösteriyor ufaktan. terapisiz sadece ilaç almak hayat boyu işleri yoluna sokmaz ama güzel bir başlangıçtır. tavsiye ederim.

şu an mutlu veya sağlıklı birisi değilim ama lekeli tişörtle markete gidebiliyorum mesela. bu özelliğimi hiç kaybetmedim ilaç tedavisinden sonra. anksiyete veya sosyal fobi yaşıyorsam da bunu insani ölçülerde yaşıyorum. dediğim gibi hiçbir zaman kendimle tamamen barışamadım ama çöp atıp markete gidecek duruma geldim. sonrası zaten çorap söküğü gibi kendiliğinden geliyor. çöp atıp markete gidince başka işler de yapmaya başlıyorsun, onlar seni zaten belli ölçüde sağlıklı ve "hayatta" tutuyor.