Ekşi Duyuru

TL;dr bir kedi sahiplendirdim ama onu çok özlüyorum, vicdan azabı çekiyorum, hata utanmasam geri isteyeceğim.


Bundan 2 ay önce evimin (ailemle yaşadığım) hemen yakıninda en fazla 4 haftalık olan yavru bir kedi buldum. Başında bekledim ama annesi gelmedi, bağırıp duruyordu. Mecbur eve aldım o kadar küçük ve tatlıydı ki anlatamam elimden çok yavru kedi geçti kendi kedim zaten var ama bunun kadar kendini sevdireni görmedim. Ailemin evinde eve 7 yıl önce gene yavruyken getirdiğim, çeşitli travmaları olan kedimiz var. O kedilerden çok hoşlanmıyor, kendi kedimi de buradan İstanbul'a götürmek zorunda kalmıştım (arkadaşım bakıyor birkaç aydır). O pek hoslanmadi ama çok minik olduğu için sanırım zarar vermedi, en fazla kafasına vuruyordu yanına çok yaklaştığında. Ama gerizekali, zeka özürlü kardeşim yok Leylanin (evdeki kedi) psikolojisi bozuluyor, yok kavga ediyolar bunu götür diyerek beni kanser etmeye başladı. Bence birbirlerine alisirlardi, minik zaten çok dost canlısı. Ben o yüzden onları hiç ayirmadim, yatarken bile kapılar açıktı. Ama engelli kardeşim gündüzleri ben işe gidince onları ayırıyordu, ben gelince tekrar bir araya koyuyordum falan, arada da çok fena ishal oldu onunla da uğraştık, sonra geçti.

Benim niyetim evdeki kediye dost olması onu yumuşatmasi vs idi. Evde tutacaktim. İstanbul'a atandigim için bir süre sonra gidecektim ama alisirlar o zamana kadar diye düşündüm. Ama spastik kardeşim ve onun gaza getirdiği annem yüzünden İstanbul'da ise başlamam gerekince onu da istanbula, buradaki kedime bakan arkadaşıma getirdim. Niyetim, yanında kalacağım akrabamin evine getirmek ve burada bakmak idi. Hatta tuvaletini kumunu mamasını daha kediyi getirmeden siparis etmiştim. Ama kendi kedimi de yanıma alacağımdan nasıl olacak vs diye düşünüyordum, sahiplenecek birini de arıyordum ama kimse çıkmadı. Sonra bu arkadaşımın bir tanıdığı kediyi istedi ve ona verdik, çok iyi bakacağından şüphem yok zaten iki gündür atıyor videolarını oraya hemen alışmış. Bütün gün evde pandemi yüzünden, muhtemelen yaza kadar, yani harika ilgilenir.

Ama ben kendimi çok kötü hissediyorum. Yavru çok iyi baktım bakmasına ama bana alışmasın diye ve çok kiprastigi için kendi bencilligimden uyurken çoğunlukla yanıma almıyordum ve kapımda ağlıyordu onbeş dakika sonra salona gidiyordu. Gündüz zaten hep onla ilgilendim, boynuma yatardı, gece yanımda da az yatmadı. Ama mesela yanıma almadigim geceler için çok büyük vicdan azabı çekiyorum. Ona bana alışmasın derken ben ona alışmışım. Sonra onu İstanbul'a götürürken kabında durmak istemedi yolda aldım kucağıma koydum, anca öyle sakinleşiyordu. Bir de dediğim gibi o kadar tatlı ki yani kelimeler yetmez, şahsına münhasır, hareketler, tavırlar. Verdiğim kadına dedim en ufak şeyde hemen geri getir diye ama çok istekli. Keşke daha çok zaman gecirseydim, her gece yanıma alsaydım, ruh hastası kardeşimi susturup evde tutsaydim veya İstanbul'a getirdiğim gibi kendi yanıma alsaydım zaten her şeyi hazırdı. Bunları düşünüp düşünüp kötü oluyorum. Ne yapsam bilemedim. Geri isteme noktasındayim.