Ekşi Duyuru

ilk defa bunu enine boyuna düşünüp kendimi sorguladım.
daha önce fark ettiğim ama hiç sorgulamadığım bazı durumları kendime itiraf ettim.

mesela lise hayatım boyunca hiçbir dersi derste öğrenemedim. çünkü hiçbir zaman derse kendimi vermedim. ilk birkaç dakika odaklansam da sonradan kopup gidiyordum. ne öğrendiysem sonradan kendi kendime çalışarak öğrendim.
o zamanlar bunu tembelliğime ve sayısal dersleri sevmiyor oluşuma veriyordum.

lisede arkadaşlarla playstation'a gidip pes atardık. ben otomatiğe bağlamış şekilde oynardım. kendimi oyuna bile veremez, o esnada farklı şeyler düşünürdüm.

neyse ki şanslıydık, pes'i kaybetmedik. istediğimiz üni/bölüme girdik.

üni'de de benzer durumlar hep oldu. derste kopup gitmeler, sonradan o dersi tekrar ederken bunlar ne zaman işlendi ya falan diye yakınmalar..

ilk seneler fenaydı da son sene bu konuda daha iyiydim.
işte ilk o zaman bazı şeylerin farkına vardım. ulan dedim kendi kendime, demek ki ders dinlemek böyle bir şeymiş.
millet dersten çıkar ve o gün işlenen konuyu hararetle tartışırdı. ben eve gidip kendim çalışmadan o konuda asla yorum yapamazdım.

artık senelerin verdiği öğrencilik hayatından olsa gerek sonlara doğru toparladık işte.


şimdi günlük hayatta da bu odaklanma sorununu yaşamıyor değilim. odaklanamayınca erteliyorum da erteliyorum. her şey sonu güne kalıyor. ha neyse ki bence durumum öğrencilikteki kadar vahim değil.

şimdi düşünüyorum da bu yaşadığım psikolojik bir problem mi acaba. psikoloğa gitsem bana bilmediğim ne söyleyebilir?
psikiyatriste gitsem ilacı basıp hayat sevincimi söndürür mü?
dikkat eksikliği ömür boyu süren bir şey midir, bir gün azalarak biter mi vs vs kafamda sorular..