[]
Stres alışkanlığı?
Sanırım çok uzun süredir depresyon ve stres hali içerisindeyim.
Depresyonun belirtileri barizken, stres çok sinsi bir şekilde kendi yolundan şaşmadan devam ediyor. Genelde patlamalar sırasında bunun farkına varıyorum. Yüksek tansiyon hastaları için atıyorum 14-10 normalken, standart biri için bu seviye sıkıntı yaşaması hatta hastanelik olması için yeterli. İşte ben de sanki yüksek stres hastasıyım da artık normalim olmuş o seviye ve farketmiyorum.
Patladığım zaman öfkemin önü alınmıyor. Kendi kendine büyüyor. Genel olarak olayların kötü yönlerini düşünüyorum, kendimi her kötü durum için hazırlayayım diye salak bir mantığım var. Dişlerim de aşınma vardı, sanırım uyurken çok sıkıyorum. Apare kullanmam önerilmişti 4-5 sene önce. Gece çok kabus görüp ve uykuda konuşuyormuşum. Bu kilo verme ve deviAsyon ameliyatı ile azaldı fakst artık çok erken kalkıyorum ne kadar geç yatarsam yatayım.
Psikiyatrist ile görüşüyorum. Daha bu konuya yeni geldik. Öncesinde belki deneyimleyen ya da fikri olan vardır diye buraya sormak istedim. 35 yaşına geldim ve mutsuzum, üzgünüm. İyi şeylere sevinemiyorum. 23 kilo verdim ama mutlu etmiyor. Yurtdışından iş teklifi aldım, taşınıyorum ama sevinmiyorum bile. Bazen spora gitmek ile bilek kesmek arasında kalıyorum. Bir intihar planı olarak değil, anlamsızlığın ifadesi olarak. Her şey hiçe varıyor mk.
Nasıl çözülür? Buna benzer şeyler yaşayam ve çözen var mı?
Depresyonun belirtileri barizken, stres çok sinsi bir şekilde kendi yolundan şaşmadan devam ediyor. Genelde patlamalar sırasında bunun farkına varıyorum. Yüksek tansiyon hastaları için atıyorum 14-10 normalken, standart biri için bu seviye sıkıntı yaşaması hatta hastanelik olması için yeterli. İşte ben de sanki yüksek stres hastasıyım da artık normalim olmuş o seviye ve farketmiyorum.
Patladığım zaman öfkemin önü alınmıyor. Kendi kendine büyüyor. Genel olarak olayların kötü yönlerini düşünüyorum, kendimi her kötü durum için hazırlayayım diye salak bir mantığım var. Dişlerim de aşınma vardı, sanırım uyurken çok sıkıyorum. Apare kullanmam önerilmişti 4-5 sene önce. Gece çok kabus görüp ve uykuda konuşuyormuşum. Bu kilo verme ve deviAsyon ameliyatı ile azaldı fakst artık çok erken kalkıyorum ne kadar geç yatarsam yatayım.
Psikiyatrist ile görüşüyorum. Daha bu konuya yeni geldik. Öncesinde belki deneyimleyen ya da fikri olan vardır diye buraya sormak istedim. 35 yaşına geldim ve mutsuzum, üzgünüm. İyi şeylere sevinemiyorum. 23 kilo verdim ama mutlu etmiyor. Yurtdışından iş teklifi aldım, taşınıyorum ama sevinmiyorum bile. Bazen spora gitmek ile bilek kesmek arasında kalıyorum. Bir intihar planı olarak değil, anlamsızlığın ifadesi olarak. Her şey hiçe varıyor mk.
Nasıl çözülür? Buna benzer şeyler yaşayam ve çözen var mı?
Merhaba,
Yaşadıklarınıza çok benzer şeyler yaşadım ve yaşıyorum, öncelikle yalnız olmadığınızı, birçok kişinin benzer süreçlerden geçtiğini ve ileride fikirlerinizin ve ruh halinizin olumlu yönde değişebileceğini ilk olarak aklınızda tutun ve umutsuzluğa kapılmayın, kendinize zarar vermeyin.
Doktorunuza zarar verme düşüncelerinizden mutlaka bahsedin ve bu konuda konuşabilecek bir aile üyeniz, arkadaşınız varsa ona bahsedin, sizin çok dibe gitmenizi ve acil durumlarda arayabileceğinizi bilmeli.
Ben sizin yaşınızı 5 yaş geçtim:) İlaç ve terapiyle çok yol kat ettim, internetteki kendine yardım yazılarını okudum okuyorum, tek olmadığımı hissettim. Arkadaşlarımın, eşimin, ailemin yardımını geri çevirmemeye, onlara yer açmaya başladım.
Benim daha iyi hissedeceğime ilişkin umudumu koruyan her hafta düzenli olarak terapiye gitmek ve yemek yeme ve ilaç rutinimi aksatmamak oldu. Onun dışında düzenli işe girmek ve devam etmek, bir rutin çok yardımcı oldu.
Stres kaynaklarıyla ve yüksek tansiyonla yaşamak çok zor, ben de yakın zamanda bu nedenle bir tansiyon problemi yaşadım ve hiçbirşey benden daha önemli değil diyerek stres kaynaklarından uzaklaştım. Hep aklıma şunu getiriyorum, örneğin 2 sene önce, 1 ay önce kafama takıp sinirlendiğim şeyler olmuş, şimdi bakınca boşuna zamahını almışlar, bazen şartları, bazen insanları değiştirmek mümkün değil, yol vermek gerekiyor.
Keyif aldığım rutinlerimi sıklaştırdım, saat 5 gibi bir bira içmek, güzel bir diziye başlamak, banyoyu temizlemek:) gibi. Onun dışında bana zul gelen örneğin arkadaşlarımın ve ailemin hatırını sormak, aramak, whats app mesajı atmak gibi şeyleri de önemsemeyi başladım. İnsan kendinden az da olsa uzaklaşsa, değer verildiğini görse çok iyi geliyor.
Ben de yakın zamanda şehir değiştirdim ve inanın çok iyi geldi yeni şeylere odaklanmak bana. Sadece kısa zamanda rutinizizi oturmaya ve çok yalnız kalmamaya bakın, kendinizi kapatmayın. Mutlaka gitmeden doktorunuzdan ilaçlarınıza ve durumunuza ilişkin yazı alın.
Gideceğiniz yerde sağlık sigortanız ve düzenli terapi olanaklarını araştırın, ara vermeyin.
Ormandan Kaçış kitabını ise mutlaka öneriyorum:) www.tudem.com
Ayrıca İyi Hissetmek, Anksiyeteyi Yenmek kitaplarına da benim için yararlı oldu. Her şeye pozitif bakın gibi bir yerden değil de, bize sıkıntı ve stres yapan durumlarla nasıl başa çıkacağımız, başkalarının da beyninin aynı şekilde çalıştığını ve onların neler yaptığını okumak, denemek iyi geliyor.
Çok bunalırsanız buraya, bana, sözlükteki dertleşek insan veritabanına yazın. Eminim yeni bir yer keşfetmek, yeni insanlar tanımak, terapi ile kendinizi anlatmak, şifalanmak sizi daha iyi hissetttirecek:)
Yaşadıklarınıza çok benzer şeyler yaşadım ve yaşıyorum, öncelikle yalnız olmadığınızı, birçok kişinin benzer süreçlerden geçtiğini ve ileride fikirlerinizin ve ruh halinizin olumlu yönde değişebileceğini ilk olarak aklınızda tutun ve umutsuzluğa kapılmayın, kendinize zarar vermeyin.
Doktorunuza zarar verme düşüncelerinizden mutlaka bahsedin ve bu konuda konuşabilecek bir aile üyeniz, arkadaşınız varsa ona bahsedin, sizin çok dibe gitmenizi ve acil durumlarda arayabileceğinizi bilmeli.
Ben sizin yaşınızı 5 yaş geçtim:) İlaç ve terapiyle çok yol kat ettim, internetteki kendine yardım yazılarını okudum okuyorum, tek olmadığımı hissettim. Arkadaşlarımın, eşimin, ailemin yardımını geri çevirmemeye, onlara yer açmaya başladım.
Benim daha iyi hissedeceğime ilişkin umudumu koruyan her hafta düzenli olarak terapiye gitmek ve yemek yeme ve ilaç rutinimi aksatmamak oldu. Onun dışında düzenli işe girmek ve devam etmek, bir rutin çok yardımcı oldu.
Stres kaynaklarıyla ve yüksek tansiyonla yaşamak çok zor, ben de yakın zamanda bu nedenle bir tansiyon problemi yaşadım ve hiçbirşey benden daha önemli değil diyerek stres kaynaklarından uzaklaştım. Hep aklıma şunu getiriyorum, örneğin 2 sene önce, 1 ay önce kafama takıp sinirlendiğim şeyler olmuş, şimdi bakınca boşuna zamahını almışlar, bazen şartları, bazen insanları değiştirmek mümkün değil, yol vermek gerekiyor.
Keyif aldığım rutinlerimi sıklaştırdım, saat 5 gibi bir bira içmek, güzel bir diziye başlamak, banyoyu temizlemek:) gibi. Onun dışında bana zul gelen örneğin arkadaşlarımın ve ailemin hatırını sormak, aramak, whats app mesajı atmak gibi şeyleri de önemsemeyi başladım. İnsan kendinden az da olsa uzaklaşsa, değer verildiğini görse çok iyi geliyor.
Ben de yakın zamanda şehir değiştirdim ve inanın çok iyi geldi yeni şeylere odaklanmak bana. Sadece kısa zamanda rutinizizi oturmaya ve çok yalnız kalmamaya bakın, kendinizi kapatmayın. Mutlaka gitmeden doktorunuzdan ilaçlarınıza ve durumunuza ilişkin yazı alın.
Gideceğiniz yerde sağlık sigortanız ve düzenli terapi olanaklarını araştırın, ara vermeyin.
Ormandan Kaçış kitabını ise mutlaka öneriyorum:) www.tudem.com
Ayrıca İyi Hissetmek, Anksiyeteyi Yenmek kitaplarına da benim için yararlı oldu. Her şeye pozitif bakın gibi bir yerden değil de, bize sıkıntı ve stres yapan durumlarla nasıl başa çıkacağımız, başkalarının da beyninin aynı şekilde çalıştığını ve onların neler yaptığını okumak, denemek iyi geliyor.
Çok bunalırsanız buraya, bana, sözlükteki dertleşek insan veritabanına yazın. Eminim yeni bir yer keşfetmek, yeni insanlar tanımak, terapi ile kendinizi anlatmak, şifalanmak sizi daha iyi hissetttirecek:)
- kaset
(30.04.19 00:19:11)
1
