[]
Babanın kaybı sonrasındaki süreç
Nasıl geçti, neler oldu, neler yaptınız, neler yapamadınız?
Babamla ilişkim, son 15 yıldır rolleri değiştiğimiz onun benim bir nevi çocuğum olduğu çoğunlukla tatlı bir ilişkiydi. Sağlık problemlerinden dolayı her işine ben koşturur, hastanede yatarken yanında kalır ve ilaçlarını saatlerine varana kadar ezberlemiştim.
Baba otoritesine duyduğum saygı ile beraber ergenliğim de dahil olmak üzere danışılan baba figürü değildi. Arada bir gönlü olsun diye bir şeyleri yalandan da olsa danışırdım en azından dengeyi korumak adına ama yetersizdi. Bir de tekne kazıntısı olduğum ve o hep hasta olduğu için sorumluluk bendeydi.
1 hafta önce kaybettim. Annem hayatta. İlk 3-4 gün annemin yanında kalıp ona destek oldum fakat sonrasında yalnız kaldığımda anneme destek olurken ve onun üzüntüsünü azaltmak için söylediğim şeylerin aslında hiç de inanarak söylediğim şeyler olmadığını, sadeceona güç vermek ve acısını hafifletmek için anlık üretilen şeyler olduğunu farkettim.
İşten izin aldım. Yataktan çıkmak istemiyorum. Bir köyümüz olsa gidip yerleşmek isterdim. Az insan ile çok az ilişki ve kendimle kalmak. Kitap okumak iyi gelir diye düşünüyorum ama kapağını bile açamıyorum. Hiçbir şey yapmak istemiyorum. İngiltere’den teklif almıştım iş için, kabul de etmiştim ama şu an çalışmak falan istemiyorum. Sadece durmak. Bu kadar, atıl kalmak istiyorum. Şansıma İngiltere’ye gidişim en az bir 3 ay alacak belki daha fazla.
Siz neler yaptınız, nasıl o yataktan çıktınız? Bu hissizlik hali nedir böyle?
Bu arada psikoterapiye de başladım ve aynı zaman da ilaç da kullanıyorum doktor tavsiyesi ile 6 aydır.
Babamla ilişkim, son 15 yıldır rolleri değiştiğimiz onun benim bir nevi çocuğum olduğu çoğunlukla tatlı bir ilişkiydi. Sağlık problemlerinden dolayı her işine ben koşturur, hastanede yatarken yanında kalır ve ilaçlarını saatlerine varana kadar ezberlemiştim.
Baba otoritesine duyduğum saygı ile beraber ergenliğim de dahil olmak üzere danışılan baba figürü değildi. Arada bir gönlü olsun diye bir şeyleri yalandan da olsa danışırdım en azından dengeyi korumak adına ama yetersizdi. Bir de tekne kazıntısı olduğum ve o hep hasta olduğu için sorumluluk bendeydi.
1 hafta önce kaybettim. Annem hayatta. İlk 3-4 gün annemin yanında kalıp ona destek oldum fakat sonrasında yalnız kaldığımda anneme destek olurken ve onun üzüntüsünü azaltmak için söylediğim şeylerin aslında hiç de inanarak söylediğim şeyler olmadığını, sadeceona güç vermek ve acısını hafifletmek için anlık üretilen şeyler olduğunu farkettim.
İşten izin aldım. Yataktan çıkmak istemiyorum. Bir köyümüz olsa gidip yerleşmek isterdim. Az insan ile çok az ilişki ve kendimle kalmak. Kitap okumak iyi gelir diye düşünüyorum ama kapağını bile açamıyorum. Hiçbir şey yapmak istemiyorum. İngiltere’den teklif almıştım iş için, kabul de etmiştim ama şu an çalışmak falan istemiyorum. Sadece durmak. Bu kadar, atıl kalmak istiyorum. Şansıma İngiltere’ye gidişim en az bir 3 ay alacak belki daha fazla.
Siz neler yaptınız, nasıl o yataktan çıktınız? Bu hissizlik hali nedir böyle?
Bu arada psikoterapiye de başladım ve aynı zaman da ilaç da kullanıyorum doktor tavsiyesi ile 6 aydır.
insanlar babalarını kaybettiklerinde büyürler diye duymuştum.
ben henüz büyümedim. mekanı cennet olsun, başınız sağolsun.
ben henüz büyümedim. mekanı cennet olsun, başınız sağolsun.
- baharat
(21.03.19 12:08:29)
Başınız sağolsun
- westblack
(21.03.19 12:11:24)
Başın sağolsun.
15 sene önce kaybettim babamı. Güçlü olmak ve ortalığı idare etmek zorundaydım, özellikle annemi, annem hiç güçlü değildir. Etrafa güçlü görüneceğim diye sadece yalnızken ağlayabiliyordum. Bir yandan üniversite sınavına hazırlanmaya başladım hemen sonrasında. Yakın birkaç arkadaşım hep yanımdaydı, sağolsunlar. Kaç sene oldu ama acısı hala ilk günkü gibi.
Kendini zorla, işe git. O ortamdan çıkman lazım, atıl kalma isteğinden kurtulman lazım. İngiltere iyi bir fırsat olmuş. İşe gitmesen bile çık yürüyüş yap, fotograf fln çek, bişeylere sar. Kafan dağılsın.
Acını anlıyorum, biriyle konuşmak paylaşmak istersen yazabilirsin.
15 sene önce kaybettim babamı. Güçlü olmak ve ortalığı idare etmek zorundaydım, özellikle annemi, annem hiç güçlü değildir. Etrafa güçlü görüneceğim diye sadece yalnızken ağlayabiliyordum. Bir yandan üniversite sınavına hazırlanmaya başladım hemen sonrasında. Yakın birkaç arkadaşım hep yanımdaydı, sağolsunlar. Kaç sene oldu ama acısı hala ilk günkü gibi.
Kendini zorla, işe git. O ortamdan çıkman lazım, atıl kalma isteğinden kurtulman lazım. İngiltere iyi bir fırsat olmuş. İşe gitmesen bile çık yürüyüş yap, fotograf fln çek, bişeylere sar. Kafan dağılsın.
Acını anlıyorum, biriyle konuşmak paylaşmak istersen yazabilirsin.
- pati (21.03.19 12:35:53 ~ 12:36:37)
Başınız sağ olsun. O yası tutmanız gerek. Ancak ondan sonra yoluna devam edebiliyor insan.
- SiyamkedisiZorro (21.03.19 12:40:50)
Babanızın ardindan sizin de olecek oldugunuz gercegi baba acisini epey hafifletir.
Tek farkiniz kuyrulta biraz geride olmanız, belki bu yil icerisinde belki 30 yil sonra siz de oleceksiniz babaniz gibi.
O gun geldiginde aranızda hicbir fark kalmayacak. Ve bu gercek.
Tek farkiniz kuyrulta biraz geride olmanız, belki bu yil icerisinde belki 30 yil sonra siz de oleceksiniz babaniz gibi.
O gun geldiginde aranızda hicbir fark kalmayacak. Ve bu gercek.
- stavro (21.03.19 13:29:43)
Başınız sağolsun.
3 yıl ara ile önce eşimi sonra babamı kaybettim. Eş beni daha çok etkilemişti belki önce olduğu için. Baba figürü ne olursa olsun hayatta büyük bir alan kaplıyor. 1 hafta çok erken ama hayattaki bazı fırsatları değerlendirmek için geç kalmamanız adına hayatın akmaya devam ettiği düşüncesinin ağır basması lazım.
o yataktan nasıl çıkıldı kendim için söyleyeyim; Bu insandan insana değişen bir şey gibi geliyor bana. Mesela benim için çocuğum oldu, ona sarıldım, o ayakta tuttu beni.
inşallah tuttuğunuz yas çabuk geçer ama denildiği gibi o yas tutuluyor.
3 yıl ara ile önce eşimi sonra babamı kaybettim. Eş beni daha çok etkilemişti belki önce olduğu için. Baba figürü ne olursa olsun hayatta büyük bir alan kaplıyor. 1 hafta çok erken ama hayattaki bazı fırsatları değerlendirmek için geç kalmamanız adına hayatın akmaya devam ettiği düşüncesinin ağır basması lazım.
o yataktan nasıl çıkıldı kendim için söyleyeyim; Bu insandan insana değişen bir şey gibi geliyor bana. Mesela benim için çocuğum oldu, ona sarıldım, o ayakta tuttu beni.
inşallah tuttuğunuz yas çabuk geçer ama denildiği gibi o yas tutuluyor.
- Filinta61 (21.03.19 16:30:30)
1
