Ekşi Duyuru

Babamla annem ben küçükken bağışlamışlardı. Onların motivasyonu "nasıl olsa ölünce toprak olacak, bari başkasına yarasın" düşüncesiydi galiba. O yaitan itibaren bana da kardeşime de her konusu açıldığında organ bağışının ne demek olduğunu, hayat kurtarmanın önemini falan anlattılar. Başkalarına anlatırken de hep gururlanarak ve ne kadar iyi bir şey yaptıklarını vurgulayarak anlattılar. Bu da etkiledi sanırım, çünkü organ bağışı yapmamış insanlar bana bir garip gelir. Esasen böyle bir şey yok tabii ama öyle bir hissiyat oluşmuş. Bir şekilde normalin bu olduğu kafamıza işlenmiş. Neyse, öyle işte. 18 dolar dolmaz ilk yaptığım şey organ bağışıydı. Kardeşim de aynı şeyi yapmış. Garip bir aile geleneği gibi oldu :)

Organ bağışı için çok bir motivasyona gerek yok ki? Ölünce alıyorlar işte organları, zaten siz bağışçı olsanız bile yine de birinci derece akrabalara soruluyor. Siz sanırım canlı doku nakli gibi bir şey diyorsunuz, böbrek karaciğer falan? Onda da zaten genelde tam doku uyumu için aileden biri falan oluyor, onda da motivasyon onu kurtarmak oluyor haliyle.

benim bildigim kadariyla, ancak bitkisel hayattayken organlar alinabiliyor. bir cok bitkisel hayattan cikma oykusu soz konusu. siz eger organlarinizi bagisladiysaniz sizi direk yasam destek unitesinden cekiyorlar. bitkisel hayattayken olan hala yasama ihtimalini kaybediyorsunuz. Cogu insan icgudusel olarak yasamak istedigi icin bu ihtimal 0.00001 de olsa bitkisel uykudan uyanmayi baskasinin yasamasina tercih ediyor.
Ben kararsizim.

öldükten sonrası için organ bağışı yaptım. öldükten sonra işe yarayan bütün organlarımı alsınlar. yani organlarım toprağa gömüleceklerine birilerinin hayatını kurtarsınlar. motivasyonum başkalarına faydalı olmak, hayat kurtarmak. ben öldükten sonra organlarımın hayat kurtaracak olması muhteşem bir düşünce. düzenli olarak kan bağışı da yapmak isterdim, çeşitli nedenlerle yapamıyorum.
hayattayken yapılabilecek olanlardan bahsediyorsan, ihtiyacı olsa anneme bir böbreğimi verebilirim hiç tereddütsüz, çünkü annem kendisi benim her şeyi yapma motivasyonum zaten, annemi iyileştirmek/yaşatmak için her şeyi yaparım. sanırım başkasına da veremem.

@lifeframe bilginiz yanlis. Birincisi, zaten organlarinizi bagislamis olsaniz bile aile onayi olmadan alamiyorlar. Yani, "bu organ bagislamis fisi cekin" diye bir sey yok. Organ bagislarken yapilan bilgilendirmede bana su soylendi: "Cevrenizi bilgilendirin, izin versinler. Eger hastane disinda olum soz konusu olursa hemen tam tesekkullu bir hastaneye kaldirsinlar. 1 saat icinde hastaneye ulasmis olmaniz gerekiyor." Bu noktada organ bagis kartinin onemi, eger ailenizin yaninda degil de ornegin bir trafik kazasinda olurseniz, kart cantanizdan ciktiginda polis ya da saglik gorevlileri organ bozulmasini onlemek icin hemen hastaneye kaldiriyor. Bu durumda da yine aile haberdar ediliyor ve onlarin izni gerekiyor. Her halukarda aileden habersiz hicbir islem yapilamiyor. Ortalikta dolasan sacma sapan dedikodular, yok doktor hemen fisi cekermis, sizi yasatmaya ugrasmazmis, organ mafyasi pesinize dusermis falan filan kac kisinin yasama ihtimalini bitiriyor. Lutfen bilgi sahibi olmadan, ortalikta bu dedikodularin yayilmasina izin vermeyin.

@evrim halkası, aile dışından isim yazamıyor muyum formlara? ya zaten başka birinin onayına ihtiyaç olması çok anlamsız. ben yetişkin bir bireyim ve bu kararı verdim. teyidini neden başkasından alıyorlar yeniden? illa deneyimelrden yola çıkmışlardır diye düşünmek istiyorum ama pek anlayamadım bunun mantığını.

Ben ikinci onay sebebinin bu soylentiler oldugunu dusunuyorum. Yani "bakin, zaten biz yeniden soruyoruz" diyerek tereddutte kalanlari rahatlatmak istiyor olabilirler. Kaldi ki su an bile tereddut varken bagis sayisini artirmak icin gerekli olabilir.

Aile disindan birini yazabiliyor muyduk hatirlamiyorum. Sormak lazim. 10 yil oldu ben bagislayali.

Organlarımı bağışlamayı düşünüyordum ama bir türlü eyleme geçememiştim. Üniversite 3. ya da 4. sınıftayken sözlükte kemik iliğine ihtiyaci olan benim gibi 20' lerin başlarında bir gencin yaşamak istiyorum temali bir başlığını ve başliktaki entrysini okumuştum. Okuduktan hemen sonra pantolon ve ceketimi giyip kendimi hastaneye attım. Bir çırpıda formu doldurup bağışladim organlarımı. Tabii benim niyetim direkt o çocuğa kemik iliğimi bağışlamaktı ama bazı sebeplerden dolayı olmadı. Ben formu doldururken odada bir aile de vardı. Gencin biri babasına böbreklerinden birini bağışlamak için formları dolduruyordu. Yani bağış için ölmek ya da bitkisel hayatta olma şartı yok dokularin ve diğer biyolojik şartların uyuşması yetiyor. Hatta genç arkadaş, benim ailemden ya da yakınımdan birine ihtiyaç olmamasina rağmen gönüllü olarak bağışladığımı öğrenince acayip sevinmişti. Neredeyse kalkıp sarılacaktı. Çok duygusal bir andı baba sessiz, anne ağlıyor, genç ise ortamı yumuşatmaya filan çalışiyordu. Sonra onları görmedim keşke rastlaşabilsem bir yerde.

Bu arada bağış formunuza ailenizden birinin adını ve telefon numarasını da yazıyorsunuz. Siz öldükten sonra ona ulaşmaları için. Tabi organlarınızı bağışlayacağınız bilgisini verdikten sonra. Yanlış hatırlamıyorsam eğer adını yazacağınız yakınınızın tc kimlik numarası da gerekliydi. Çünkü ablamı arayıp sorduğumu hatırlıyorum. Bunun sebebini de görevli kadın şöyle açıkladı, öldükten sonra organlarımız, bedenimiz ailemize miras kalıyormuş haliyle her ne kadar bağışlasak bile son kararı onlar veriyormuş. Bu yüzden ailemle konuşup ikna etmemi söyledi. Aksi takdirde pek bir işe yaramıyormuş.

Haklısınız ergin bir birey olarak böyle bir şartın olması çok saçma. İçi boş birçok nokta var, ya oraya ismini yazdığım kişi benden önce ölmüşse ya ailemle hiçbir bağım yoksa ya da ailemden herkes ölmüşse böyle bir durumda ihtiyaç varsa bile organlarım bağışlanmayacak mı? Bana da mantıksız gelmişti.

Bağıştan sonra eve ilk gidişimde anlattım bizimkilere.
Annem hâlâ konu açıldığında kulaklarıni elleriyle kapatip "Sus Amaranta duymak istemiyorum" dese de sanirim bizimkiler ikna oldular. Abim ve ablamın destek olması da etkili oldu tabi.

Çok güzel düşünmüşsünüz, güzelliklere vesile olur umarım. Kolaylıklar dilerim şimdiden.