Ekşi Duyuru

haksız değilsin ama içinde bulunduğun hisleri abartıyorsun, günaşırı benzer duyurularını görüyorum. biraz derin nefes alarak sakinleşmeyi deneyebilirsin.

anne haklı, sen haksızsın.

@tncserap zaten seçilmek kolay değil de ben fikrimi söylediğim anda sanki bileti almışım kapıdan çıkıyormuşum gibi davranmanın mantığı nedir?

Dedi sigir Adam
Saka bi yana annen hakli. Kolelik yapiyosunuz sonra avrupa gordum diye tinder'a fotograflarini koyuyorsunuz.

@baldur2 ? diye genelledi sığır adam. Çünkü, Tinder'ım yok ve 1 sene Avrupa'da yaşadım zaten. Amacım Avrupa görmekten çok içinde olduğum sikko durumu atlatmaya çalışmak ve yurt dışında kalıcı bir iş bulmak.

@mavijojobatanecigi neden peki?

yurt dışında kalıcı iş kısmı bürokratik biraz. vize istemeyen bir ülkeye gidip 2-3 ay denenebilir bişeyler. güney amerikayı çalışarak gezen insanlar var.

@bruceandwayne ahaha bunu söyleyip "yapmak istediğim esas şey bu, hayat böyle bir şey, plazada 10bin lira maaş kazanıp da haftasonu ne yapacağını bilemez halde "evde mi kalsam dışarda sosyalleşsem mi" ikileminde kalmak değil. " dediğimde yine bir sürü hakaret işitmiştim.

hem haklısın, hem haksızsın.

haklısın çünkü ben de senin gibi düşünüyorum. agh'yi de hizmetçilik gibi görmüyorum. çok değerli arkadaşlıklar edinilip güzel anılar biriktirilebiliyor. ama oradaki tecrübeyi başka bir yerde işe yarar hale getirmek kolay mı, şans işi mi bilmiyorum.

haksızsın çünkü hislerini anlamayanla, hislerini anlasa da sahip olduğun/olmadığın imkanları tanımayanlarla aynı şeyleri konuşmak makul değil.

yani eğer annenin istediği gibi olmak istemiyorsan, ona "senin istediğin biri gibi olmayacağım" deme. ona "olur, düşünürüz" gibi cevaplar ver -yani hee de geç.-, ve bildiğini yap.

@dahinnotha genelen bunu yapabilen bir karakterim yok benim ama bunun dışında "senden bir bok olmaz zaten" falan gibi şeyler de ekleyerek beni kışkırtıyor. sanki adam öldürüp onun üstüne atmışım, öyle bir sinir. anlam verilemeyecek şekilde.

agh'yi başka şeye çeviremeyecek olsam bile, içinde olduğum durumdan kurtulurum, 4-5 ay neyse kafam rahatlar, farklı şeyler yaşarım ne bileyim işte psikolojim düzelir hiç yoktan. cidden inanılmaz büyük bir kırılma noktasının ortasındayım ama farkında değiller.

kim haklı kim haksız hangisi ne kadar haklı bir tarafa, annene kızmışsın tamam. ama yurtdışına gitmeyi istiyosan bile bunu annene kızmanın karşılığı olarak, onunla inatlaşırcasına eyleme dökmen olayın mahiyetini değiştirir, senin için değiştirir. naparsın bilemem ama bu tip şeyleri birbirinden ayırmakta fayda var derim ben.

aynısı boş kalmanla iş bulamamış olmanla ilgili de geçerli. bir müddet iş arayıp bulamamak ayrı, yurtdışına gitmek istemek ayrı, yurtdışında çalışmak istemek ayrı. hepsini aynı potada eritirsen hayal kırıklığı olur, başka da bişey olmaz.

sen durumu, "bir şey olsun, hepsi de beraber olsun, hem iş bulayım, hem ben zaten yurtdışına gitmek istiyodum yurtdışında olsun o zaman, hem ben şimdi bugün anneme de kızdım ondan da uzaklaşmış olurum şurama kadar geldi zaten" gibi bir hale getiriyosun. olmaz ki, olmaz yani.

olsa bile, hadi oldu diyelim, bu kadar şey aynı potada eridiği için beklenti de epey yüksek, tat alamazsın, istediğin gibi olmamış bir şey eksikmiş hissi gelicek beraberinde olduğunda.

@umutko erasmus'a gitmek istediğimde de çok konuştular sonra annem sağda solda KIZIM YURT DIŞINA GİTTİ muhabbeti çevirdi. deliriyordum ama bir bok da diyemiyordum, çünkü hem gereksiz tartışma olacak hem de kesinlikle söylediğim şeyi kabul etmeyecekti. Bazı şeyleri görmezden gelmeyi öğrendim ama bu tarz şeyleri yapamıyorum. En basitinden geçen gün bir arkadaşımı anlattım, kız çok zeki, kültürlü falan ama memnun olmadığı işinden kaba götünü kaldırıp da çıkamıyor, normalde aldığı maaşın 3 katını falan alabilecek bir potansiyeli var ama uğraşmıyor, bir sevgilisi olmuş haziran ayında, çocuk şimdi askere gitti gelince de evlenicez diyor (sevgili oldukları zaman tanışmışlar zaten yani çok kısa bir süre) sebebi de annesinin inanılmaz baskı kurup sürekli neredesin vs. şeklinde delirtmesi, bunu anlattım anneme dedim yazık çok üzüldüm, hayatını ne kadar farklı çizdi falan dedim bana cevap olarak "o da sana üzülüyordur belki 5 senedir birlikteler ve evlenmedi diye" dedi. şimdi bu kadın cahil değil, bu kadın okumuş etmiş ama nasıl düşünemiyor;
-bu haziranda mezun olduk
-benim işim yok
-erkek arkadaşımın işi yok
-23 yaşındayız (çok genciz evlenmek için??)
-bu çocuk yurt dışında yüksek lisans yapacak
-askerlik mevzusu var
her şey belirsizken bana bu şekilde laf sokması çok saçma.
kendisi evlenmiş 21 yaşında,24ünde de beni doğurmuş. zaten 19 yaşında mı ne işe girmiş sanırım aynı zor şartlarla yaşayayım istiyor çünkü aklında olabilecek başka bir yaşam tarzı yok.

ha yine şükürler olsun giydiğime, gittiğime, görüştüğüme karışmıyor kimse. ama bu hayatımı kontrol etme manyaklığı beni delirtiyor. sanki ben de "oku, iş bul, evlen" hayat düzenine hak vermek zorundayım. ben belki bisikletle dünyayı gezmek istiyorum, belki kanada'da pizzacıda çalışmayı burada 10 bin lira maaş alıp saçma sapan tacize uğramaya yeğliyorum, belki de okumama rağmen çalışmayıp ev kadını olucam. hani tepkiler o kadar abartı ki sanki "ben artık striptiz kulübünde çalışıyorum bb" demişim gibi. (kaldı ki onu da yaparım. bana zarar vermedikten sonra her şeyi yapabilmekte özgür olmalıyım bence. anca "aha ölecen öyle yaparsan bir dur" denmeli.)

Annen haksız değil.

Sen de yaşın itibariyle haksız olmamakla birlikte hislerini abartma. Çoğu kimse bunların çok daha ağırını yaşıyor. Kendi içinde bulunduğun durumla ok olmayı öğrenmelisin bence.

ayça seni severim, biliyon. az buçuk samimiyetimize güvenerek dürüst olacağım. içinde bulunduğun durumu belki en iyi ben anlarım; senin mezun dahi olmamış halinim çünkü. okuldan dönerken, "lan 3'te çıktım ne güzel, çalışacağım zaman 7'den önce çıkamam. iyisi mi 16 sene okuyayım, simit yiyerek yaşayayım" deyip üzülecek kadar nefret ediyorum iş hayatı cenderesinden.

gelgelelim, bu konudaki tutumunu fazlasıyla naif ve ciddiyetsiz buluyorum ben. ya annem tamam kimse sabah 7 akşam 7 çalışıp zombiye dönüşmek istemez de tutturmuşsun bi güney amerika gezicem, bi kanada'da pizzacı olucam ya arkadaş okumuş etmiş kızsın sen, vizyonun bu mu? yine özgür ol, yine mutlu ol ama bunu daha donanımlı bi şekilde yap. kanada'da pizzacı olacaksan 23 yaşına kadar niye okudun. türkiye'de yaşamaktan ben de nefret ediyorum. kadın olarak nelere maruz kalmış olabileceğini, burada ne kadar sıkılıp bunaldığını sadece tahmin edebilirim. yurtdışına gitmek istemende, daha özgür ve rahat yaşamak istemende vs. hiçbi sıkıntı yok ama mevcut vizyonun ve hayat görüşün bunu yapabilecek kapasitede değilsin gibi duruyor açıkçası. yani ben eminim ki kimse kanada'da pizzacıda çalışmayı tasarlayarak daha özgür ve mutlu olmamıştır.

ne yaparsın bilmiyorum ama ALLAH İÇÜN sakinleş. kendin de söylüyosun zaten çok bunaldım, zor bi dönemdeyim diye. bi süre bunları düşünmemeye, en azından birkaç ay kafanı dinlemeye çalış imkanın varsa. param yok işim yok diyosun, otur evde dizi film izle yani ne yapabiliyosan onu yap, imkanın el verdiği ölçüde. çünkü şu an cidden sağlıklı ve normal düşünmüyosun bence.

bak illaki sktir olup gideyim diyosan benim önerim ukrayna'ya gitmen. ekonomik ve gelecek anlamında türkiye'den daha iyi bi yer değil, hatta daha kötü. ama niyetin varsa gidip kalırsın yani kaçak göçek bi şekilde hallolur. gece 5'te sokakta yürüyebilirsin, kimse bi şey demez, yapmaz, yapamaz. ama ben neredeyse eminim ki öyle bi hayat da seni memnun etmeyecek. belki az çalışacaksın, kafan rahat olacak ama hep "e iki sene sonra napıcam?" gibi bi düşünce olacak kafanda. çünkü istediğin yaşam tarzı kendini geliştirmen, uzun vadede üzerine koyabilmen için bir şey vermeyecek sana. güney amerika'yı dolaşmak sana vizyon kazandırır, güzel anılar verir ama bunlar üzerine koyduğun zaman anlamlı olur. ben "gir asgari ücretle çalış, sevgilinle de evlen sığır gibi yaşa" demiyorum. gidebiliyosan bi saniye bile durma. gez, dolaş, istiyosan pizzacıda çalış falan ama demek istediğim şu: bunlar senin sorununun çözümü değil.

ne yapabileceğin, ne yapman gerektiği konusunda maalesef hiçbi şey söyleyemiyorum çünkü bilsem ben kendim yaparım ama yolun yol değil, sen bundan daha iyisini yapabilirsin :(

Ya şu an cevaplarını da okudum da tepkilerin çocukça. Biraz kendine uzaktan bakmayı dene.

Bence yurtdışı meselesine olduğundan çok daha fazla anlam yüklemişsin. O anlam ne onu sorgula bi.
Annenin evlilik meselesine karşı tavrını sen de yurtdışına gitmek ve "özgür olmak" kavramlarına karşı sergiliyorsun. Eleştirdiğin şeyi yapıyorsun.

Ayrıca ilişkin kısa olmayacak bir süredir varsa 23 yaş erken değil. Ama iş, askerlik konuları engelse bu konularda haklısın. Onların hallolması gerek. Ama yaşı sıkıntı ediyorsan yetişkin olmaktan kaçınan çocuk gibisin derim.

Şu an işin yoksa, ailenle yaşıyorsan veya onlardan maddi anlamda destek görüyorsan bir noktada ailene bağlı olmak zorundasın. Çünkü sen onların kuralları içinde doğdun ve senden çok daha tecrübe sahibiler. Tam bağımsızlığını saglamadiysan hiç karışmamalarını beklemek abes. Bundan da öte sana o kadar emek veren ebeveynlerden bir yaştan sonra sana hiçbir şekilde müdahale etmemeleri beklemek hafif tabiriyle şımarıklık. Kaldı ki çok ciddi bir müdahale yok ortada sadece laf söylemiş.

Kısacası artık yetişkin olmaya çalışabilirsin.

Anne bu, der yani. Nedir ki? AGH'de dogru duzgun bir proje bulabilecegini sanmiyorum. Kendi aralarinda paslasiyor avrupa ulkeleri, non-eea istemediklerinin notunu dusuyorlar. Hos dogu avrupa dersen olabilir.

Bir de cidden tepkilerin cocukca. Bir anda alip basini gidemezsin, hele ki paran yoksa bir hicsin. Boyle sktir olup gidicem naralari atarsan insanlar sana lafinin arkasinda duramadigin icin saygi da duymaz. Adam gibi planlar kur, gerceklestir millet de izlesin.

bahaneciliği bırakıp somut şeylere odaklan. herkesi ikna etmek zorunda değilsin. annen kararlı olduğunu ve kararını olgun bir şekilde hesaplayarak verdiğini anlarsa önünde duramaz zaten.

evs sana dil ve hayat tecrübesi kazandıracak, zaman kaybettirecek. büyük ihtimalle mesleğinle ilgili dil dışında daha kalifiye hale getirmeyecek. orda iş bulman burda iş bulmandan daha kolay mı mesela?

bak tekrar ediyorum, annenin senin için ne düşündüğünü düşünmeyi bırak. iş mevzusunda da beklentini düşür. gerekirse idareten düşük profilde bir işe gir, o da olmazsa stajyer olarak gir. vaktini evde annenle harcayıp psikolojini bozma.

üniversitede psikoloji okumak istiyordum ama ailem "garanti" bir işim olsun diye beni zorla işletme/iktisat gibi bölümlerde okumamı istedi ve zorla da olsa başardılar.. Şu anda elini sallasan 10 üniversite mezunundan 7'si İ.İ.B.F. mezunudur ve s.kko bir işte s.kko bir maaşla çalışıyorum 32 yaşımda.

Hayatın bir yanlışın içinde olacaksa bırak kendi tercihin olsun. En azından kendi kararın için pişmanlık duyarsın.

Anne anneligini konusturmus, onda bir sikint yok. Tersini söylese garip gelirdi zaten.

Benim bir arkadasim Avrupa Gönüllülük Hizmeti'yle Almanya'ya geldi. 1 sene calistiktan sonra alaniyla ilgili Master'a basvurdu. Su anda doktora yapiyor. Bos calismak (!) evde bos oturmaktan iyidir.

Haklı mısın haksız mısın bilmiyorum ama sana tek tavsiye verebilirim;
Anne/baba rızası olmadan hiç bir işe kalkışma.