Ekşi Duyuru

annem vefat etti 1 yıl önce. normalde sağken pek aklıma gelmezdi ama ölümden sonra her gün aklımda, hiç çıkmıyor. bir şekilde alışıyorsun ama aklının bir köşesinde duruyor sürekli, unutma gibi bir durum yok pek.

babam öldü 7 yıl önce. sık sık aklıma gelir, içim de titrer. kendimi yerden yere vurmam ama ölmeseydi yapabileceklerimizin hayali kurarım ara sıra. özlem böyle bir şey sanırım. bazen uykudan uyanınca falan; unutuyor insan. arayıp bir şey sormak, akıl danışmak istiyor. sonra çok hızlı hatırlıyorsun. en rahatsız edici olan bu.

bulunmak istemediğim ama zoraki katıldığım yüksek sesli, uzun masalı eğlencelerde genelde hep aklıma gelir bir de.

dedem öldü 2013 haziranında. bizim hemen yanımızdaki evde oturdular yıllarca, her gün görüyordum. severdim de. ama hiçbir şey hissetmedim. hiç. sanki tanımadığım biri ölmüş gibiydi. daha sonra bu yüzden çok kızdım kendime ama sonuç olarak öyle işte, hiçbir şey hissetmedim, aklıma da pek gelmez. arada bir geceleri bunaldığımda mezarına giderim, o zaman da bir şey hissetmem.

gerçi zaten mezarlığa onun için gitmiyorum, o saatte birisi görürse en azından dedemin mezarını ziyarete geldim diyebilmek için onun mezarına gidiyorum...

Halam, kuzenim eniştem vefat etti altı ay sonra da dedem on sene sonra da babaannem.
Ailem zaten küçücüktü 12 kişiydik 7 kişi kaldık yakın akraba çevresi olarak.
Üzücü ama alışılıyor özel günlerde o da olsaydı dediğiniz insanların çok olması biraz burukluk.
Hayat...

88 senesinde ben doğalı beri sağ olan tüm akrabalarım sağdı.
94 senesine geldiğimde iki dedem ve iki ninem, iki amcam, bir halam, dedemin babası vefat etmişlerdi. bana en yakın olanları oda arkadaşım olan babaannem ve çok sevdiğim amcamdı. insanın altı yıl içinde büyüksüz kalması çok acı. bir tek halam kalmıştı. çok şükür dört yıl öncesine kadar kimse vefat etmedi aileden. o ara unuttuk yakın kaybetmenin acısını. dört yıl önce son kalan halam da vefat etti. geriye anne-baba ve kardeşler kaldı. anne-babamdan 1100 km uzakta yaşamama rağmen ayda bir (bazen 3 haftada bir) gidip en az 4-5 gün yanlarında kalıyorum. insan elbet alışıyor, alışmaya mecbur. ama herhangi biri öldüğünde heb bir tarafımın eksik olacağını biliyorum. git-gel uçak paralarına servet döküyorum ama sonra aklıma geliyor, yarın öldüklerinde trilyon versem bir saniye daha göremeyeceğim.
Pazar günü kısmetse yine ziyaret edeceğim...
Amcamı çok özlüyorum mesela. Arada rüyada gördüm mü biraz özlemi diniyor zira gidenin ardından buluşmanın tek yolu rüya. Sarılıyorum falan. Benimkilerin üzerinden neredeyse çeyrek asır geçtiği ve o zamanlar çocuk sayılacak yaşlarda olduğum için sürekli yoklukları batmıyor. Ama insan arkadaşlarının ailesindeki yaşlıları görünce imreniyor. mesela eşimin anneannesini görünce sarılıyorum gidip. çocuklarım, kayınvalidem, eşimle fotoğraflarını çekiyorum dört nesil yanyana diye...
canım babaannemin tek kamera kaydı olan bir hi8 video kasetimiz kameralarla falan çalınmıştı. bugün bulup getirseler senelik maaşımın yarısını düşünmeden veririm mesela... fotolar özlem gidermiyor ama video iyidir. bol bol video çekmeli...

En yakın arkadaşlarımdan birini kaybettim, bebeklikten beri süregelen bir arkadaşlıktı. Hala sık sık rüyamda falan görüyorum. Tamamen atlatmak diye bir şey yok sanırım.

önce ninem, sonra babam, sonra ablam. :(

hala içiniz titriyor mu hatırlayınca? hiç unutmuyor musunuz yoksa? ic titremesi ya da hic unutmama mi bilemem ama, aklinin ve kalbinin hep bir yerinde. 7/24 elbette onu dusunerek gecirmiyorsun ama aklina gelmedigi gun yok gibi oluyor. degisik bir sey. sanki kalbinin bir parcasi yok gibi yasiyorsun. kalbinin eksik oldugunu unutabilir misin? unutamazsin ama onla yasamaya alisirsin. her ölüm bir parcayi alip goturuyor.

yasasaydi neler yapardik diye dusunuyorsun. sabah falan bir saniye unutup hatirlama oluyor bazen @windows'un dedigi gibi, cok can yakiyor. ve ruyalarda gorup ozlem gideriyorsun +1.
acinin azalmasi diye bir sey yok bence, ilk 'yikilma' gecip toparlandiktan sonra, o aci/sizi sabit kaliyor. belki onunla yasamayi daha iyi ogreniyor olabilirsin ama aci azalmiyor.

geçtiğimiz yıl nisanda en yakın arkadaşımı kaybettim. hala sık sık rüyalarıma girer ve hala hergün aklıma gelir içim titrer

çok çok çok zor. ölümün var olduğundan haberdar nasıl kafayı yemeden yaşayabiliyoruz hiç bilmiyorum...

babamı kaybettim 2,5 yıl oldu. eskiden babasını annesini kaybetmiş insanlara bakıp bu acıya nasıl dayanıyorlar diyordum, aklım almıyordu. ama işte başınıza gelince dayanıyorsunuz bir şekil, çok canınız acıyor ilk zamanlarda, sonra acısı külleniyor, unutmak ne mümkün her gece rüyamda görüyorum hala. bazen gülüp eğlenirken kendimi suçlu hissediyorum, baban öldü sen kahkaha atıyorsun diye. kısacası acısı geçmiyor hep aklınds içinde, sadece o acıyla yaşamayı öğreniyorsun