Ekşi Duyuru

öncelikle hem iç dökmeli hem soru sormalı bir yazı olacak o yüzden uzun birazcık. okuyup da cevaplarsanız şimdiden teşekkürler.

annem 48 babam da 49 yaşında. ben de artık 23 yaşında kazık kadar bir insanım. geçen sene ben erasmustyaken araları yine saçma sapan olmuş boşanma aşamasına gelip kağıtları vs. ayarlayıp avukatlarla konuşup son anda vazgeçmişler. şimdi yine aynı şeyin içerisindeler. annemle konuştuk bu konuyu ama ciddi ciddi karşılarına alıp beni biz ayrılıyoruz demediler. 12 yaşında da kardeşim var, onun dünyadan haberi yok zaten şu an.

babam emekli oldu bundan 3 sene önce ve çalışmıyor. doğal olarak sürekli evde ve maddi durumumuz da iyi değil. hem para yokken hem çalışmazken evin içerisinde sürekli bir sürtüşme var. ben hiçbir zaman için, küçükken de "ne güzel seviyorlar birbirlerini" diye düşünmezdim. kavga gürültü hiç eksik olmadı. sebebi de bence her zaman için paramızın olmamasıydı. bugün konuşurlarken onlar duyuyorum, "tamam artık olmuyor" "bitmiş bu iş" falan tadında konuşuyorlar. aşk ya da gençlik heyecanı kalmaz belki insanlarda bu yaşta ama neden karşılıklı olarak tahammül gösterip (ki annemin bunu yaptığını düşünüyorum aslında ama babam biraz zor bir insan) arkadaş olarak devam edemiyorlar?

bu şekilde mutsuzlarsa tabii ki ayrılmaları doğru olan şey ama bir yandan da ayrıldıklarında mutlu olacaklar mı diyorum? hem para yok yani 2 ayrı ev açılacak bu şekilde daha da kötü olmayacak mı?

annem mesela bugün babama "yabancı gibisin evin içinde tek kelime etmeden kendi başına takılıyosun, yabancı birinden farkın yok benim de senin için öyle muhtemelen" falan dedi babam hala başka yerlere çekiyor işte ben vurdum mu dövdüm mü seni, bi gün olsun şuraya gitme bunu yapma dedim mi blabla. içeri gidip ne alaka aq demek istedim ama işte karışmadım.

ben geldiğimde erasmustan annem anlatmıştı çok kötüydüm ama işte barıştık vs. sana söylemek istemedik oradayken diye o zaman soğukkanlılıkla "benim de ilişkim var sonuçta anlardım anlaşamadığınızı söyleseniz de olurdu" falan demiştim ama şu an kötü hissediyorum kendimi belki de tanıklık ettiğim için böyle. süreci iyi yönetemiyorum, ikisine de üzülüyorum çünkü ikisi de mutsuz. bence tanımadan evlenmişler (21-22 yaşlarındalarmış) ve 3-5 sene sonra da (gerçi 4 sene sonra ben doğmuşum ama) aralarındaki o hisler aşk vs.kaybolmuş.

anneme açık açık sen seviyor musun bu adamı diyemiyorum. çünkü gerçek sevgiden çok artık alışkanlık olabilir bu. bugün babama "insan kızınca sevgi varsa unutur geçer sen hep kanlı bıçaklı gibi oluyorsun çünkü bomboşsun" dedi hakkaten içime oturdu bu dediği. ikisi de mutsuzken bu kadar sene birlikte yaşamaları falan çok üzücü. babam "zorunluluk" gibi bir şeyler dedi annem de mesela "zorunluluk diyorsan ohoo bitmiştir artık bu iş" dedi, ki haksız göremiyorum. ikisinin de hem haklı hem haksız tarafları var ama annem hem kadın olduğundan hem da daha duygusal biri olduğundan, duygusal kısmıyla ilgili konuşuyor işte "yüzüme bakmıyorsun, konuşmuyosun, surat yapıyosun vs" gibi babam da zaten yapılması gerekeni yaptığı için "para kazanıp geldim karıya kıza mı yedirdim, seni de çocukları da dövmedim işte nasıl yetmiyorum" gibi saçma sapan şeyler söylüyor. sanırım bu iş çözülmeyecek ve boşanacaklar ve ben ne yapacağımı bilmiyorum.

süreci nasıl yöneteceğimi, kime nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum en basitinden. taraflı olmak istemiyorum ama babamla hep mesafeli bir ilişkim vardı. bu yaz erasmus stajına gidecek, stajdan sonra orada iş bulmaya çalışacaktım. ya da ayrı eve çıkacaktım vs. bunların hepsini durdurmalı mıyım? yoksa çocuk da etkileniyor diye daha mı çok üzülürler? yaşı geçkin olanlarınızın başından bu tarz şeyler geçti mi? ne yapayım bir akıl verin lütfen.