Ekşi Duyuru

Yerim onu ya, çocukcağız haklı. Ergenlerle baş etmek ve onlara bir şeyleri sevdirmek gerçekten çok zor; kolaylıklar diliyorum.

Yanlış bulduğu sisteme karşı çıkabilmesi ve söz hakkına sahip olabilmesi için iyi bir üniversitede okuması gerektiğini, iyi bir üniversite için de bu seneden itibaren sıkı bir şekilde çalışması gerektiğini ciddi şekilde anlatan motive konuşmaları yapmanız lazım. Ne şaka ne bağırma; alıp karşınıza çok ciddi bir şekilde konuşun ve bu konuşmayı tekrarlamak istemediğinizi söyleyin.

Yurt dışında bir üniversite fikri de motive edebilir yavrumuzu. Eğitim sistemini beğendiği bir okulda okuma ve istediği mesleği edinme düşüncesi onu gaza getirebilir. Hatta oturun, birlikte araştırın okulları ki somutlaşsın bir şeyler kafasında. Hedefler belirleyin.

biz insanoğlu olarak bugünlere hep ''uyum sağlayarak'' geldik. uyum sağlayamayanların soyu tükendi.

arabesk rap dinleyenlerle arkadaş olsun demiyorum. burdaki uyum, idare etmek anlamında. yaşadığımız sisteme uyum sağlamak, en azından anlayıp ona göre davranmak...

öncelikle çocuğun önüne bi hedef koymak gerekiyor, ne yapmak istiyor, ne olmak istiyor? sonra buna yönelik motive etmek gerekiyor, ''okulun saçma olduğunun ben de farkındayım ama bu hedefin için bu bu bu yollardan geçmen lazım'' demek gerekiyor.

biraz da normal ergen siniri var tabi, ben de ergen iken böyleydim sonra geçti.

temelde kardeşiniz çok haklı ama bu haklılığını çok akıllıca kullanıyor. öncelikle yazacaklarım için özür dilerim yanlış düşünmüş de olabilirim.

bence okula gitmek istemediği için dışarıdan bakıldığında onu haklı gösterecek gerekçeleri size sıralamış ki çok da bir şey diyemeyin. okula gitmemesinin altında saydıklarınızın dışında bir sebep yatıyor olma ihtimali çok yüksek. neden mi böyle düşünüyorum?

1. "arkadaşım yok" -> bilerek edinmiyor olabilir çünkü okuldaki bütün öğrenciler birebir aynı değil. istese arkadaş bulur.
2. "öğretmenler sıkıcı" -> en kötü okulda bile işini düzgün yapan, öğrencilerini anlayan öğretmenler var.
3. "dersler zor" -> bunun sebebi kardeşinizin muhtemelen derslerle hiç ilgilenmemesi.
.
.
. böyle böyle devam ediyor. dediğim gibi özünde bunlar haklı sebepler ama kardeşiniz sistemli bir şekilde uyum sağlamayı reddediyor. şöyle örnek vereyim kardeşinizin okula gitmek istememesini bir hastalık olarak değerlendirirsek söylediği şeyler sonuç aslında. asıl sebep değil. asıl sebep annenizin sert olması ve kardeşinizin buna tepki geliştirmek için okulu bahane etmesi olabilir. ya da okulun onun için bir basamak olduğunu görmeyi reddediyor olabilir.

çaresi için haddim olmayarak bir kaç şey söyleyeceğim. kardeşinizin özellikle bu yaşlarda uyum sağlamayı öğrenmesi lazım. iş hayatında da istemediği süreçler yaşayacak. yine sabahın köründe kalkacak, patronundan tiksinecek, iş arkadaşlarını sevmeyecek vs. vs.
peki bununla nasıl baş edecek. bir amaç edinerek. okul hayat amacı değildir sadece bir basamaktır. kardeşinizin "bir şey olmayı" istemesi gerekiyor. bir meslek, bir uzmanlık alanı, bir kariyer... bütün bunlar için okul bir basamak. örneğin avukat olmak isteyen bir öğrenci o okulu bir şekilde bitirmesi gerektiğini biliyor ve ona göre uyum sağlıyor. yoksa hangimiz ya da kaçımız her gün büyük mutlulukla gittik okula?

üstteki cevaplara katılmakla birlikte, psikiyatr falan biraz ağır bir tercih değil mi? kardeşinin sorunu ergenlik, çok problemli dönemlerde belki psikolog ok olabilir ama psikiyatra da gerek yok gibi.

sorunun çözümü için @fragile ladye yakın bir şeyler söyleyeceğim. alıp karşınıza normal konuşmanız lazım. bak canım hayat bu şekil, bu ülkenin insanları da bu şekil. sana hayatta iki üç seçenek kalıyor diyeceksiniz, 1 bu liseyi deliler gibi kasarak okuyup bursunu mursunu alıp basıp yurt dışına gitmek, 2 bu lisenin altını üstüne getirerek okuyup boğaziçi gibi nefret etmeyeceği tarzda insanlar olan bir üniversiteye gitmek 3 lisede normal rahatlıkta olup hayatta iyi olduğu ve üniversite hayatının sıradan geçmesini kaldırabilecek bir ilgi alanı bulmak, mesela spor olabilir, dikiş olabilir, müzik olabilir. ilgi alanıyla hayatını kazanan çok insan var. bilgisayar oyunu seviyorsa twitch kanalı açsın, yok müzik seviyorsa çelloya başlasın şan dersi alsın, el becerisi iyiyse seramik gibi, serigrafi gibi bin tane el işi cinsi var. edebiyata merağı varsa yazsın mesela, diziye filme merağı varsa bu işi ciddiye alsın belki sinema televizyon okur?

ilkokula başladığı günden üniversiteden mezun olduğu güne kadar her erken kalktığı sabahta küfür etmiş, derslerde uyumuş biri olarak 14 yaşındaki halini çok iyi anlıyorum. ve ben öğretimi ve akademiyi seven bir insanım ona rağmen böyle geçti hayatım. her sabah işe giderken de aynı şekilde söyleniyorum. ama ne yaptım 25 yaşından sonra yapabileceğim ve yapmak istediğim bir el işi buldum, bundan sonraki hayatımda o yönde para kazanmak için de planlarımı ona göre yapıyorum.

Alıp karşıma konuştum,

Denemediğimiz hafta sonu kursu kalmadı
(Hepsinden 3 ayda sıkıldı)

Mesleki bir hedefi var,

İnsanlara karşı önyargılı ama aslında ırkçılığa, kişileri noksanlıkları yüzünden ezmeye vs karşı da biri. Buna rağmen sevemiyor okul arkadaşlarını.

Dersleri çok iyiydi 2 yıla kadar fakat şimdi ortalama bir öğrenci. Olsun, bu sıkıntı değil.

Anlıyor salak değil, haklı olduğumun farkında da ama dayanamıyorum, sıkılıyorum diyor.

Gerçekten kendine ait bir görüşü var ve bu görüş dışında geri kalan herkes gerizekalı.

-okula sabah kalkıp gidicem
-sonra işe de sabah kalkıp gidicem
-sonra hep bir şeyler alıp onların ödemesini yapmam gerekicek
-ben böyle hayat istemiyorum, ben böyle aptal insanlarla yaşamak istemiyorum

Ya çok zeki ya da çok tembel ve sorunlu biri :) ayırt edebilmem laZım işin özü

Çocuk esasen çok haklı tabii de neyse. Benim aklıma başka bir şey geldi. Sanki hasta olmayı göze almaz böyle bir şey yüzünden. Daha geçerli nedenleri olmalı. Asla korkutmak niyetinde değilim ama okulda tacize uğruyor olabilir veya kendisini çok rahatsız edecek bir şey yaşıyor ve size söyleyemiyor olabilir. Bence acilen bir psikologla görüşmekte fayda vad. Şu dönem malum çocukların başlarına gelenler, iyi gözlemleyin.

Muhtemelen gerçekten etrafındaki salaklıkların farkında olan bir çocuk. Yukarıda yazdığım da muhtemelen geçerli değil ama yine de aklınızda bulunsun.

-neden arkadaş edinemiyorsun?
+arabesk rap dibleyip hayvan gibi makyaj yaparak tek konuştukları konu erkekler olan insanlarla arkadaş olamam.
-bilgi ve zeka düzeyin o insanlarla aynı olduğu için onlarla aynı liseye gidiyorsun. daha elit konuları konuşan kişiler daha iyi liselerde okuyor. üniversite'de de aynı problemle karşılaşmak istemiyorsan okula gitmeli, çalışıp iyi bir bölüm kazanmalısın. yoksa çevrendeki tüm insanlar ömrün boyunca bu lisedeki insanlar gibi olacak.

Ahahah hepsini denedim yahu @cek valla bak yok ama ayrıca okulu da öyle çok kötü okul değil üstelik arkadaş olması gerektiğini onlardan bir şeyler öğrenebileceğini kendisini kaf dağlarında görmemeleri gerektiğini de diyorum olmuyor.

Taciz olayını sanmıyrum, her şeyini paylaşır benimle. Ayrıca açık açık sorup konuşuyorum da.

yasal bir zorunluluk olduğundan bahsedin bence. okula gitmek istemiyor olabilirsin ama zorunlu eğitim nedeniyle seni okula göndermek zorundayız yoksa ağır para ve hapis cezaları var vs diye biraz korkutun.

büyük ihtimalle okulda kardeşinize gıcıklık yapan bir grup var. size söylemeyi gururuna yediremediği bir sebepten onları karşısına almış ve sürekli tacizlerine maruz kalıyor olabilir. beni ortaokulda sürekli gelip durduk yere arkamdan hızlıca itip düşürmeye çalışan gerizekalı bir kız vardı mesela, diğerleri de sonradan geldiğim için dışlıyordu o yüzden okula gitmek istemiyordum. lisede de arkadaşlarının eski sevgilisiyle çıkmaya başladığım için bir sınıf sürekli karşıma çıkıp laf sokuyor, çelme takıyor saçma sapan şeyler yapıyordu vs. 10 seneden fazla geçti hala nefret ediyorum ortaokul ve liseyi düşününce.

Başka okul olayını es geçiyorum çünkü her canı sıkıldığında "okul değiştirebilirim" psikolojisine girsin istemiyorum.

Okuduğu okul zaten hedefindeki meslekle alakalı bir okul, bile isteye tercih etti. Onu da es geçiyoruz.

Okulda gıcıklık olabilen bir durum olduğunu sanmıyorum, olsa söyler. Kafa dengi kimse yokmuş.

Bunlar hep mazaret gibi.
Dışa dönük biri, çok rahat.
Aslında arkadaşı var "canım sıkılmasın diye arkadaşlık ediyorum" diyor.
O konuda şımarıklık yapıyor.

Ben istiyorum ki her istediğine anında ulaşamadan, emek vererek sahip olsun.

Yoksa okul değiştirmek dert değil.
İnsanlara karşı önyargısını kırabilse biraz ısınabilir.

O noktada sıkıştım ben.
Okulu gerçekten iyi bir okul.
Öğretmenler disiplin delisi değil,
Dersten çok karakteriniz önemli diyen bir öğretmenim olmadı benim ama onun var. Bunun büyük lüks olduğunu bile söyledim, anlıyor hak veriyor ama sıkıntı yapıyor!

Ben de haliyle deliriyorum :)

18 yaşıma gelince ayrı eve çıkacağım ergenliklerinde cevaplar alıyoruz :D

söylediği şeyler ergen bahaneleri ama okula gitmek istememesinin asıl sebebinin başka bir şey olduğunu düşünüyorum ben de. Kardeşiniz belki sosyalfobiktir sizin yanınızda ne olduğundan ziyade başkalarının yanında nasıl olduğuna bakın. Sosyalfobikse insanların arasında rezil olucam, aşağılayacaklar küçük düşücem diye insanların arasında aşırı kaygılıdır. Bunun neden kaynaklandığını tam bilmediği için ifade edemiyordur ve başka durumlara yansıtıyordur, yani herkes çok aptal gibi.

Ya da bullying dediğimiz akran zorbalığına maruz kalıyor olabilir hemcins ya da karşı cins tarafından fark etmez, bu yaşlarda görülebilir. Bunları araştırın. Özellikle bu konular üstünde çalışan çocuk ve ergen psikologuna gösterin, çözün bu konuyu mutlaka. Duruma göre okul değişikliği de iyi gelebilir, bazen frekanslar uymuyor cidden ama okul kavramından ziyade ortamla ilgili bir durum olduğunu düşünüyorum.

ya ilgiyle okudum öncelikle yazılanları ve cevapları. çok benzer bir dönemim oldu açıkçası ve bizde de anne dersler konusunda über katı, baba pamuk, bir de sizin gibi bir ablam vardı ama başka şehirde okuduğundan o kadar yanımda değildi. ama benim bu dönemim çok kısa sürdü bu arada.
anlatmadan önce şunu sormak istiyorum, okula gitmeyecekse ne yapmayı düşünüyormuş?

gidin bogazici'ni vs gezdirin cocuga. ya da yurtdısı imkanı varsa yazın öyle bişiyler yapın.
üniversite konusunda gazlayın biraz, daha kalıplardan bagımsız. ne istedigini bulabilecegi, isterse bol bol uzatabileceginden falan bahsedin. bunlar icin simdi dişini sıkması konusunda ikna olması lazım vs.

hahah, planını ben de merak ettim. kimsenin bu düzene bayıldığı yok ama yaşamak için maalesef uyum sağlamak zorunda en idealist insan bile. :)

Planı şöyle ki; çok iyi bir yazılımcı olup oyun vs haZırlayacakmış. Çok isterse yurtdışına imkanlar dahilinde gidebileceğini de biliyor.

Arada otopsi uzmanı olmak istiyorum ama çok yüksek puan diyor :) öncesinde veteriner olmak istiyordu.

Mesela gitar dersi almak istedi 2 ay gitti sıkıldı, resim dersi istedi 4 ay gitti sıkıldı, yüzmek istedi 2-3 ay gitti sıkıldı.

Hep böyle :)

ben sizin yerinizde olsam "ne halin varsa gör" temalı tehdit yolunu seçerdim ama ne kadar başarılı bir yöntem onu bilmiyorum :)

biraz açayım. sanki sizden gördüğü ilgi kardeşinizin hoşuna gidiyor gibi geldi bana. kendisi bunun böyle olduğunun farkında değil tabi. istiyor ki "ben x bi karar aldım ve bu tamamen benim hayatımla ilgili bir karar, kimse de karışamaz."

buradaki x "saçını mora boyatmak" ya da "dövme yaptırmak" gibi masum şeyler de olabilirdi. sizin talihsizliğinize "okula gitmemek" olmuş. (bisürü kursa gidip bırakması da bunun göstergesi. "bir karar alırım ve istersem de bu kararımdan vazgeçerim kime ne" demenin bir yolu bu.) yani demeye çalıştığım, burada da konu okula gitmek istememesi değil. kararını kabul ettirme çabası. ergenlik döneminde hep bir birey olma, herkesten farklı olma, kendi kararlarını alma modunda oluyor ya insan. siz onun üzerine düşerek ve "tatlım ama gitmezsen geleceğin iğrenç olur, hem neden istemiyorsun ki" cümleleriyle onu bu kararından vazgeçiremediyseniz bu bildiğin saf bir inata dönüşmüş. eminim o da biliyor liseye ve üniversiteye gitmezse ileriki hayatının bok gibi olacağını ama bu kadar süredir okula gitmemekte ısrar etmişken ve siz onu hep zorla okula göndermişken, şimdi bu kararından dönüp "taam ya düşündüm de siz haklıydınız. özür dilerim." demeyi gururuna yediremiyor. istiyor ki "okula gitmek" onun kararı olsun. sizin değil.

kendimden örnek vericem. o yaşlarda "ben bir şeyi istemiyorsam yapmam, kendi hayatımla ilgili neyin doğru olduğunu ben zaten biliyorum ve kimse de buna karışamaz" modundaydım ve inanın tatlı dille ya da zorla bana hiçbir şey yaptıramazlardı. berbat bir ergendim. nasıl çözdük derseniz, bilmiyorum cidden çok zor bir yıldı (13 yaş). her gün ama her gün evde bağırışlar kavgalar. sonra lisede (14 yaş) istanbulu kazanıp yatılı okumaya başladım. çok iyi geldi. inanılmaz sakinleştirdi. bunun en büyük sebebinin ailemden gelen "benim kızım büyümüş de tek başına yaşıyor, kendi kararlarını kendisi alıyor" yaklaşımı olduğunu düşünüyorum. kendi kendime dedim ki "heeh sonunda anladılar kendi hayatımla tek başıma başa çıkabileceğimi." ve onlara karşı çok daha ılımlı olmaya başladım. mesela annem "her ne istiyorsan yapabilirsin, ama bana her zaman ne yaptığını söyle. ben sana güveniyorum yanlış bir şey yapmazsın zaten" dedi beni liseye yollarken. ben de annemin güvenini sarsmamak için aptal bişi yapmak aklıma gelse de yapmadım. atıyorum sabaha kadar sahilde içki içebilirdim, yapan arkadaşlarım vardı. ama biliyordum ki yapmak da yapmamak da benim kararım. yani "içmek istiyorum ama annem izin vermez" değil "içmek istiyorum ama şimdi başıma bişi gelir ya boşver" diye içmedim. anlatabiliyor muyum?

kardeşinize gelecek olursam, o da "okula gitmek zorundayım çünkü herkes öyle diyor" düşüncesinde şu an ve bunu bir şekilde "okula gitmem lazım çünkü ileriki hayatımda yapmak istediğim şeyler için bu gerekli" ye dönüşmesi gerekiyor. ve bunu kendisi bulmalı, sizin söylemenizle olmaz. şimdi çok uç bir fikir belki ve bisürü insan bana katılmayabilir, ancak bence ailecek onunla konuşun ve canı nasıl isterse öyle yapabileceğini söyleyin. "madem bu kadar okumak istemiyorsan okuma. okuldan kaydını YARIN gidip aldıralım. zaten sen akıllı bir kızsın, kendi başına da istediğin şeyleri başaracağına ve güzel bir hayat kuracağına inanıyoruz." diyin. biraz tutuşabilir mesela bu cümleyi duyduktan sonra. yarın okuldan kaydının alınması ve bir daha hiç okula gidemeyecek olmak bence onun istediği şey değil. tepkisini ölçün böyle diyerek. bakalım ne diyor. bakarsınız "yok yeaa o kadar da değil" falan der. eğer soğukkanlılıkla "tamam alın kaydımı" dese de almayın tabi :) aldık dersiniz. bi süre gitmeyiversin okula. ama gitmediği zaman ne yapıyor, bu kararından pişman mı vs bunu gözlemleyin. çok emin olmamakla beraber şuna inanıyorum, zaten kendisi gelip "ben artık okula dönmek istiyorum" diyecektir.

bir psikoloğa gidip "durum böyle, biz neler yapabiliriz" diye sorabilirsiniz bir de. ama kardeşinizi götürmeyin bana kalırsa.