Ekşi Duyuru

işte bir toplum kendini nasıl çukurun dibine çeker, titanik batarken keman çalmak nedir, istanbul kuşatılırken meleklerin cinsiyetini tartışan zihniyet nasıldır, toplumlar neden hakettikleri biçimde yönetilirler vb.

bence bunları düşün. etrafında cereyan eden toplumun aptallaşmasını, tercihlerinin sonuçlarını yaşamasını çaresizce izlemekten başka yapacak birşey yok.

bunu biz istedik, içimizden birilerinin ölmesini istedik. bunu beyan ettik. şimdi de ölüyoruz. ya ne olacağdı?

ister resmini paylaşsınlar ölenin, ister kimliğini, ister yakınlarının feryadını. ne fark eder?

sırf bu tür paylaşımlar yapmadığım için hükümet yanlısı olarak yaftalandım biri tarafından

Valla mevcut ortamda takılinması gereken en son noktaya takilmissin.

İnsanlar ne yapacaklarını, tepkilerini nasıl ifade edeceklerini bilemiyorlar çünkü. Çaresiz, öfkeli hissediyorlar. Annen baban olse de bi sure sonra normal hayatına dönüyorsun, başka şeyler konuşuyorsun, selfie de paylaşıyorsun. Bana çok doğal geliyor.

Şuraya bir +1 bırakıyorum sana. İnsanlardan soğudum ben zaten çoktan. Sosyal medyada goygoy yapıp, atar yapıp bir şeyleri değiştirdiğini sanan klavye devrimcilerini pek sevmiyorum.

Dün mesela "Mark as safe" olayı vardı, o aralar uçuşu olan, pilot ya da hostes olan vs. arkadaşlarımdan önce İstanbul'un öteki ucundan alakasız insanların "safe" yapmalarını çok itici buldum. Bunlar bir şeyin parçası olma kendini tanımlatma hevesi gibi geliyor.

@nawar ben de ilk "mark as safe" yapanlardan biriyim çünkü çok uzak yerlerden bir sürü mesaj aldım iyi olup olmamamla ilgili

çorum'da oturup o gün ahl'den bir yolculuk da yapıyor olabilirdim

Sosyal medya denilen şey genel olarak bir gösteri yerinden başka birşey değil. Ne yazık ki yas ve vicdan da bu gösteriye dahil. Hepimiz o kadar vicdanlı insanlarız ki bunu diğerlerine göstermeden edemiyoruz.

Eğer içlerinden sinir ve öfke çıkıp rahatlayacaksa işe yarayabilir de, o ölü-yaralı resimleri fazla geliyor. Bir arkadaşım 'Ölüleri görmeden ses çıkarmıyorsunuz, alın sayfa sayfa ölü resmi. İyi bakın ki neyin içinde olduğumuzu anlayın' demiş. Biraz şey gibi geldi bana, sanki köpek evin ortasına pislemiş de, köpeğin burnunu 'Bak, ne yaptın' der gibi zorla o pisliğe sokuyormuş gibi.

Yine de rahatlamasınlar, Facebook'ta ve Twitter'da rahatladıkça daha da uzuyor bu iş, çünkü reelde tepki vermeyi geciktiriyor insanların rahatlaması. Yeni bombalara zemin açıyoruz.

Bir de la noix'nın dediği 'Bir şey yazmadın, o halde destek veriyorsun'cular, 'Hani, duvara yazılmış bir şeyin yok'çular var ki, düşman başına.

Ben kendimi güvende hissettiğimi söylemedim ama bir on kişi 'Öldün mü' diye mesaj attı. Hala söylemedim, hala arada mesaj geliyor. Yoksa, İstanbul içinde milyon kişiyiz ve listede kaç kişi İstanbul'dan, kafa sayımı yapabilecek durumda değiliz de; eğer birinin İstanbul'daki tek arkadaşı isen ya da iki üç tanıdığından biriysen merak ediyorlar. Biz tüm iş/sınıf arkadaşlarımıza tek tek 'İyi misin' diye sormayız, aklımıza gelmez de; atıyorum ki X şehrinde tanıdığın bir kişi olsun. Orada bir patlama olduğunda o aklına gelir ve 'İyi misin' diye sorarsın. Bu güvende olduğunu belirtme de o insanlar için; sen, ben, bizim oğlan için değil.

ben bir şey düşünmüyorum, bir şey düşünmeyi de doğru bulmuyorum. herkesin acıyla, kederle başaçıkış yordamı farklıdır. sana dokunmaz, ayşe'ye fatma'ya bir başka dokunur misal. ben ekran karartmıyorum, bela okumuyorum. belki bir, belki on cümle yazı yazıyorum genelden farklı bir şey düşünüyorsam. bazen hiçbir şey yazmıyorum.

yani evet, terörün allah, titanlar, tüm galaksi sistemi belasını versin ama, defalarca. DEFALARCA. bunu yazmakta bir anlam göremiyorum, yine de yazanı yadırgamam. terör bu topraklarda olağan ve sıradan çünkü. son zamanlarda başımıza gelebilecek belalar sıralamasında nambır van çünkü.

bundan sonrası biraz kişisel: dünkü patlamadan çok etkilendim, tam olarak neden, tek bir noktaya parmak basamıyorum. saatlerce ağladım. sabah kalktım, ofise geldim. hiçbir şey olmamış gibi. boğazımda yumru, gözlerim dolu. böyle olacağını bildiğimden belki. dün haber kanallarını izlerken, haber yapabilme adı altında orada bulunan kişilere sorulan sorular içimi acıttı. ses nasıldı, sizce canlı bomba mıydı, sesi bana tarif etmenizi istesem. çok yaralı var mı. ambulansları görüyoruz. yaralı sayısını tahmin edebilir misiniz. sizce kaç yaralı var. ateş edildiği doğru mu. etrafınızda yaralı var mı. bunları dehşetle işittiğimden belki.

hayat devam ediyor tabi ki. nasıl ettiğini bilemiyorum, ama ediyor. yine de bu kadar içimize dokunan şeyleri hayatın akışı içerisinde bu kadar normalleştiriyor olmamıza içerliyorum. ne düşünmen gerektiğini bilmediğini yazmışsın, özetle ben de bilmiyorum.

harvey +1, bugün düşündüklerim üçüncü kez benden önce yazılmış pfff.

Kimseye yararı yok ama insanlar bir şekilde tepkilerini, üzüntülerini göstermek istiyorlar, elden başka bir şey gelmiyor, o yüzden bu insanları çok da eleştirmiyorum.

Ben sosyal medyada bunu çok göstermiyorum ama arkadaşlarla oturup konuşurken biz de "allah belasını versin" vs muhabbetler yapıyoruz, iktidarı eleştiriyoruz .

Sırf iktidara yalakalık yapalım diye yazılan yazıları okuyunca benim de midem bulanıyor.

Mark as safe konusunda La noix +1, kendimi güvende olarak işaretledim çünkü dünyanın bir diğer ucunda yaşayan arkadaşlarım var, merak edip mesaj atıyorlar. Bana bir şey olmuş olsa buradaki yakın çevrem çoktam öğrenirdi zaten.

ben bunu yıllardır söylüyorum, iğrenç ve aşırı yapmacık bir tavır. "insanlar sana mı soracak" diyorlar böyle yazınca. yoo, benim öyle bir iddiam yok. isteyen istediğini yazsın tabii, buna ben karar verecek değilim ama bu saçmalıkları kendimce eleştirmeye ve tiye alma özgürlüğüm de var. benim en nefret ettiğim tayfa şu "orada olabilirdim"ciler. onlarca, yüzlerce insan olmuş ama bunlar kendi drama queen'liklerinin peşinde. sanki kendisi seçilmiş kişi. ulan hepimiz orada olabilirdik. böyle trajedileri adeta kendinde toplamaya çalışan tiplerden nefret ediyorum. ben ki o kadar attention whore'um bu patlamalarla ilgili hiçbi şey yazmam. tamamen mantıksız ve saçma geliyor çünkü. başbakan mıyım ben taziye paylaşıcam, "çok üzgünüm kahrolsun ışid" falan yazıcam. bana ne abi. kimse "der meister bu patlama hakkında ne düşünür?" diye sormuyo ki. benim de bi görüşüm yok zaten, neyi yazıcam.

sosyal medyanın şeysi bunlar hep. hepimiz başbakanız, hepimiz önemliyiz. ondan oluyo.

uyuz oluyorum felaket yapmacık geliyor. gerçekten üzülen birinin(istisnalar illa ki vardır herkesin duygularını dışa vurma ve yaşama biçimi farklıdır) öyle instagram'da falan fotoğraf paylaşıp o kadar saldırgan tavırlar göstereceğini düşünmüyorum. bir düşünün çok üzücü sarsıcı bir şey oluyor sizin için ilk bir iki gün sarsıntıdan böyle mal mal gezinir moraliniz düşer içinize mi kapanırsınız yoksa internette terör lanetleyici sloganlar mı sallarsınız?

tamamen gösteriş.

O kadar bıktık ki, o kadar üzgünüz ki. Bunu ya normal karşılıcam ya bi şekilde dışa vurmam lazım. O yüzden de facebookta hissettiklerimi yazdım. Her olayda yazmıyorum. Ama dünkü olay daha çok üzdü ve duygularımı daha bi paylaşmak istedim. Ha bişe olmuyor ama tepki gösterdiğim için iyi hissediyorum kendimi. O güvendeyimi evet yurt dışında falan tanıdıkları olanları anladım ama taa bi ucunda yaşayıp nerdeyse çevresi İstanbulda olanları anlayamadım açıkçası.

Sour, o yazdığınızı görmedim bile ben. Tam üstüne denk gelmiş ama kendi duyurumda bahsettigim iktidar yanlısı yazıları okuyup sinirim bozulmuştu. Onlara ithafen yazmıştım.

Çaresizlik insanın kendi varlığını tehdit ettiği için o çaresizliği ifade etmen lazım, ifade etmezsen hayatına devam edemezsin. Pratikte bir faydası olmasa da kendi varlığını kabul etmen için duygularını dışa vurma ihtiyacı duyuyorsun. Sosyal medya da zaten bu yüzden bu kadar seviliyor ve aslında varoluşsal bir ihtiyaç.