Ekşi Duyuru

ben.. ben tıp fakültesini 9 yılda bitirdim. nasıl oldu ne oldu diye sormayın. 16 yaşında çocuk olarak o kapıdan girdğimde ne istediğimi bile bilmiyordum. tercihlerim beni bu noktaya getirdi.

okulda herkes tarafından tanınıyorum, ama kötü şöhretimle. bazen esprisini yapıyorum alt dönem üst dönem herkes beni tanıyor çok mehşurum diye, millet de beğenip gülüyor. tıp fakültesinde herşey sabitttir, düzenlidir, herkes çalışkandır. kimi zaman cerrahi stajı alırken erkekler küpelerini çıkarmak zorunda kalır hocanın takmasını engellemek için. grup arkadaşların 6 yıl boyunca aynıdır, sevgilisini, kaldığı sokağı, annesinin adını, sevdiği yemeği, herbokunu bilirsin 6 yılda. mahallendeki komşu gibidir herkes özellikle de grup arkadaşların. kampüs gibi değil bizim buralar anlayacağınız.

sevgili olduğu ilk insanla okul bitene kadar devam etme yüzdesi de çok yüksek, zaten genelde arkadaş grubundan sevgili oluyorlar patır patır. 2 tane bütte kalırsan arkadaşın abi inş halledersin be der, ne olcak kardo koy gtune demez.

bilmem kaç stajı kaç grupla aldım, hangi grupları dolaştım şuana kadar bilmiyorum. insanlar bazen sen bizle şu stajı da almıştın diyor. doğrudur diyorum hatırlayamıyorum herkesi. biryerlerden uzatınca yarım döneme fln bir de bizim okulun sisteminde inanın öyle karman çorman bir hayat yaşadım ki.herkesin düzenli hayatından öyle zıt kutupta bir hayatım oldu ki.

dile kolay 3 yıl da uzattım. bazen toparlamak öyle zor oluyor ki bizim buralarda. herkes iyi toparladığımı düşünüyor oysa. benle aynı dönemde giren bir kız anoreksiya şuan tanınmayacak halde, yüz kemikleri çıkık kızın. ben hala havamdan kendimden enerjimden gezmemden tiyatromdan birşey kaybetmeden çooook iyi toparladım. kendimle gurur duyuyorum ben.

5 yıl önce okuldaki yakın kız arkadaşımın da iki yüzlü olduğuna karar verdikten sonra kimse ile yakın olmadım. dile kolay 5 yıl. 5 yıldır yalnızım lan ben. deliler gibi yalnızım. günlerimi atlatarak geçirdim hayatımı ben. her eve döndüğümde biraz rahatlayarak. günü atlatmayı çok iyi bilirim ben. uzun süreli planlar yapamıyorum artık hayatımda hiçbir konuda.

2 yanımda oturan kız, kalan öğrencilerden bahsederken çok kötülerdi işte samanlar derken de ordaydım ben. duymamazlıktan geliyorum çoğu zaman. gülüyorum geçiyorum herşeye. ama en sonm nezaman gerçekten güldüm bilmiyorum. bitsin diye beklediğim 9 yıl. yalnızlıkla geçen 5 yıl. bitiyor, nihayet..

dedim ya bütün bunların sonunda kendimle gurur duyuyorum ben. dönüştüğüm kişiyi de seviyorum. seviyorum kendimi. iyi toparladım. elimden geleni yaptım.

tıp sadece iç hastalıkları demek değil, psikiatrisi var, mikroskobisi var. birsürü farklı branşı var. bu ileride de başarısız olacağım anlamına gelmiyor. aksine çok iyi olduğum bölümler var, bazen asistanlar bana sen yazsana bizim bölümü çok iyi olursun diyor.

ama bugün farkettim peşimi hiç bırakmayacak.
kötü şöhretim peşimi hiç bırakamayacak. asla. o insanların bana baktıklarında gördüğü ilk şey. önyargılılar çünkü. önyargılılar.

insanların bana bakışı, peşimden konuşması asla değişmeyecek. çünkü buralar bir mahalle. tıp camiası koca bir mahalle. ve ben 9 yılda bitirmiş berbat bir öğrenciyim doktorum onlara göre. bilginin tanrı olduğu bir mahallede ben hiçbirşeyim. herneyse.

asistan oldum gittim diyelim ist ya da ank ya da izmir de bir universiteye. gittiğim hastanede en az 2-3 tane beni tanıyan genç asistan olacak. daha fazla hatta. tanımayanlarsa mezun olduğum fakülteyi söyleyince, sonraki soruları kaç dönem mezun olduğum, ondan sonraki soruları da aa benim arkadaş vardı sizin dönem demek olacak. tanıştığı arkadaşın da neler diyeceğini bilmek zor olmasa gerek.

iyi bir yere gelemem burda. daha fazla yaşamak istemiyorum bunu. zaman bana malesef iyi bir gözlemci olma yeteneği verdi. ve bu beni çoğu zaman üzüyor. daha fazla aynı bakıştan görmek istemiyorum insanların gözünde. kimse şimdiki olduğun insan bakmıyor buralarda. herkes senden önce gelen dedikoduna bakıyor ilk.

ha tabi bir de kadın olmak var. bu ülkede kadın olmak var. üstelik bir de bizim okulda kadın olmak var. bizim okulda kadın olduğunun bilinmesi var. hiç tanımadığın üst dönemlerden bir adam facebooktan mesaj atarak istediği kadar yazabilir, yavşayabilir, akşam ne yapıyorsun diyebilir, bunu kendinde hak görür. sevgilim var diye yerslediğinde yavşak yavşak sen yanlış anladın benimm de var zaten diyebilir. bu mezun olunca da devam edecek mi bilmiyorum. bu konuya girmek dahi istemiyorum. sevgilim yok ya okuldan düzenli, ondan oluyor bunlar. ah ben ne ahlaksızım. ah bu ben.

gitmeli miyim?
seçeneklerim var. almanya. gitmek için içimde hiçbir istek yok. kaçmak olacak bu biliyorum. orada da ikinci sınıf insan olacağım biliyorum. hangisi daha çok acıtacak ama onu bilmiyorum. ama orda uzmanlaşıp 5 yıl sonra döndüğümde göreceğim saygıyı tahmin edebiliyorum. belki de dönmem zaten. o da ayrı mesele.

gitmeli miyim?
yeni bir ben olabilir. iyisi ile kötüsü ile. yeni bir başlangıç.

ama yapmak istediklerim vardı burda. bu ülkede para kazanmak çok zor değil biraz sermayen varsa. bizim okulun önüne bir yemek dükkanı açsam, maaşımdan çok kazanırım biliyorum.

bu ülkede insanlarla nasıl iletişim kurmam gerektiğini biliyorum, kültürümü biliyorum, bazen erkeklik egomanyasından nefret etsem de. bir esnafa gitsem nasıl konuşucam biliyorum, bir köy kahvesine otursam nasıl muhabbet kurulur biliyorum. nabzına göre şerbetini verebilirim.

bütün bunlardan vazgeçmem gerekecek. bildiğim kültür, tanıdığım insan davranışları, işlerin nasıl yürüğünü bilmek vs, iş kurma fikirleri, ve ailemden, kısacası herşey.

sizce gitmeli miyim?
bir tarafta yeni bir başlangıç.
diğer tarafta burda kalıp yapabileceklerim, ama belki hep eksik, hep yarım bir saygı. belki bir gün tamamlananana kadar.

cevap veren herkese çok teşekkür ederim:)

dipnot: tıp fakültesinin bir boğaziçinden bir itüden nasıl bir farkı olduğunu bilmeyip, nasıl bir köy mahalle olduğunu bilmeyenlere ortamı yeniden anlatmayı düşünmüyorum. satır aralarından çıkarabilirsiniz diye düşünüyorum.