Ekşi Duyuru

ön bilgi: bu duyuru, herhangi bir cevap, yorum talep etmiyor, sadece bir içimi dökme fasilitesi, tabii ki değerli fikirlerinizi sunabilirsiniz, memnun olurum. fakat bu duyuru nezdinde, elzem değildir.

evet, bugün ayrıldık. son 1 aydır sancılarını çekip acaba düzelir miyiz desek de olmadı, olduramadık. işin daha üzücü kısmı ise severek ayrıldık. tam ilk kez öpüştüğümüz noktada, bir tesadüf eseri bu kez ayrılık konuşmamızı yaptık. birbirimize sarılıp hüngür hüngür ağlayarak. evet işte biz bugün böyle ayrıldık.

onunla ilk tanıştığım gün olan 20 ekim 2014'den bu yana nereden baksanız 600 gün geçmiş, 600 koca gün. neler yaşamadık ki arkadaş biz, beraber nelere gülmedik ki?
ona attığım ilk mesaj, o ilk diyaloglar hala duruyor, üzerine yüzbinlerce yazışma, binlerce dakika konuşma, milyonlarca kez gözgöze bakışma.

o benim arka bahçemdi be arkadaş, yanında en rahat hissettiğim, en kolay saçmaladığım, en esnek davranabildiğim insandı, o bendi aslında biliyor musun, çünkü ben ancak kendimle o kadar rahatımdır.

bu güzel masal, son 1 aydır sık sık sallantıdaydı, ben hiçbirşey olmamış gibi devam edebilirken o edemedi, o bizi kandıramadı, beni seviyor, bundan eminim, onu seviyorum, bundan da eminim ama ayrılmak zorunda kaldık, her ne kadar açık kapı bıraksak da ardımızda, artık bu bir ayrılıktı.

bir kere o kadar güzel o kadar romantik anları, o komik konuşmaları, o gülüşmeleri nasıl sileceğim hem zihnimden, hem de akşamları bize ev sahipliği yapan telefonumdan. ona gönderdiğim ondan aldığım o fotoğraflar, hepsi birer anı. şimdi birileri kalkıp benden bunu silmemi istiyor sanki, ama elim gitmiyor.

keşfettiğimiz mekanlar, yemekler, öyle çok ekzantrik bir ilişki değildi bu, ha istesek en alası olurdu ama öyle değildi, daha amatör daha bizden daha saftı, kebapçılar keşfederdik kebabın başkentinde, amaçsızca yürürdük şu şehrin sıcağında, kışın bi tarafımız donar, hemen ceketimizle ısıtırdık birbirimizi.

ona istediği ilgiyi veremedim, istediğinden binlerce kaz fazlasını hissettim ama vermedim, farkettim sonra bunu, fakat artık çok geç olmuştu, benim içimde akan o şelale, artık gözüme vurdu, çünkü ben o saf, o berrak suyu doğru zamanda doğru yere akıtamadım. istediği gibi bir adam da hiçbir zaman olmadım, planlar yaptı baltaladım, bok var gibi eve tıktım kendimi, ona daha fazla zaman ayıramadım.

sonra ona taktığım isimler ne olacak, kime nero diyeceğim artık, kime ökkeş diyeceğim, kime energizer tavşanım diyeceğim, nerolet bile diyordum, onu o kadar çok seviyordum ki isimler yetmiyordu hep daha sevimlisini hep daha güzelini arıyordum.

her konuda sakinliğini, soğukkanlılığını ve hatta gevşekliğini koruyan ben, erkekler ağlamaz gibi budalaca bir söze rağmen hüngür hüngür ağladım ona sarılırken bu gün, salya sümük oldum.

bana istediği zaman tekrar kucak açabileceğini söyleyerek oradan ayrıldım, otobüsten indiğimde ise yine hüngür hüngür ağlamaya başladım, caddenin neresinde daha az insan varsa tetris misali oraya geçtim, sırf ağladığımı kimseler görmesin diye, ben ağlıyorum, hem dışım hem içim kan ağlıyor, ama inanıyorum, bu masal tekrar başlayacak ve oradan sonsuza uzanacak.

çünkü o benim dayanağım, o benim her noktam.