Ekşi Duyuru

neden öyle? benim gibi birileri daha var mı? kendimi çok yalnız hissediyorum. facebook denen şey çıktı çıkalı, kendisi ile zaman içinde yaşadığım kaotik ilişkiyi lütfen okuyunuz a dostlar.

facebook yeni yeni duyulmaya başladığında ben de herkes gibi pek bir hevesle girmiştim ama kısa zamanda sıkıldım. bu sıkılma öyle "öffyeeeaaa amma da bayat" şeklinde değil, aslında ben face'deki insan hallerinden sıkıldım. insanların abuk sabuk paylaşımları, normalde olmadıkları gibi davranıp taktir görme çabaları, sadece facebook için özenle çekilmiş yayınlanan fotoğraflar, o fotoğraların altındaki yorumlara kibirli teşekkürler midemi bulandırdı.

arkadaşlarım, iş arkadaşlarım, ailem, zerre kadar hayatımda olmayan akrabalar,artık görüşmediğim insanlar, ilkokul arkadaşları, hepsi birbirine karıştı. mesela arkadaşlarımla içer sıçarken çekindiğimiz fotoğrafların, karedeki insanlara sormaya dahi gerek duymadan pervasızca paylaşılmasını bir türlü anlayamadım. dijital ortam illaki halka malolmak mı demek oluyor? ya kimsenin mahremiyete saygısı yok ya da ben paranoya yapıyorum ama her şeyin bu kadar paylaşılmasını anlayamıyorum. en azından bi sor, "ben bunu paylaşıcam, itirazı olan?" de a gözünü sevdiğim. elbette soğuk savaş döneminde yaşamıyoruz ama bir de gerçekten bana biraz tehlikleli geliyor, düşünsene hakkında ne çok data var.

face'i fazlasıyla kullanan ve abuk sabuk paylaşımlarıyla beni inceden uyuz eden yakın olduğum bir arkadaşım, bir başka arkadaşının babasının cenazesinde olduğunu rahatça yazabiliyor mesela, ve herhalde farkında bile olmadan insanlara ne kadar vefalı, ne kadar iyi kalpli biri olduğunu göstermek istiyor. o kızcağız bakalım istiyor mu senin facebook gündemin olmak? bu samimiyetsizlik benim midemi bulandırıyor.

süpriz doğumgünü hazırladığımız bir başka sakil, hiç yoktan işini gücünü bırakmış dostları evindeki süpriz partiye katılmış demeden hepsine kıçını dönüp arkadaş listesinde kutlamaları kabul ediyor. var mı böyle bişe? gelmişiz salak, evindeyiz ve derin sessizliklerdeyiz, sıkıldık sayende, sen hala face peşindesin.

uzun zaman önce mazi olan sevgilimden ayrıldığımda onu, zaten pek aktif olmadığım face'de arkadaş listemden çıkardım haliyle. çünkü ne ondan haber almalıydım artık ne de bir bağ kalmalıydı aramızda. derken o da kesmedi, face hesabımı da dondurdum ki nedeni sevgiliden ayrılmaktan ziyade yukarıdaki yazdıklarımdan aşırı rahatsız olmamdı. sonrasında aşk acısının en koyduğu zamanlarda bile dönüp bakmadım. derken farkettim ki zaten buna gerek yok çünkü insanlar onun hakkında edindiği tüm bilgileri er ya da geç benimle paylaşıyorlardı. yani facebook çıktı çıkalı ne mahremiyet kaldı ne de haber "almama" özgürlüğü. :)))

kimse kimseyle şöyle taksimde oturup birer kahveyle iki lafın belini kırmazken face üzerinen "aaa çok zamn olduğğu, bigün taksim yapalııeöö" tadında yapılan 48. yazışma artık kimseyi rahatsız etmiyor sanırım.

bununla beraber tabii bir de reklam ve pazarlama mecrası olarak facebook var. girdiğiniz heryerde kaçınılmaz şekilde karşılaştığınız "f" ikonları. biliyorum ki hayat artık sosyal paylaşım ağları üzerinden yürüyor, devekuşu gibi kafayı kuma gömmek aslında zamane gerçeklerini de görmezden gelmek, yok saymak ve elbette kaçınılmaz şekilde gerilemek...

peki bütün bunlardan rahatsız olan birileri yok mu? yani herkes kendince söyleniyor ama kimse "yaavv ben şu mereti bi kapatayım" demiyor. bir de şu var tabii "vallayii benim hesabım var ama hiç girmiyorrum bileeea"